Αφισοκόλληση
ΣΕΠΕ ΧΑΝΙΩΝ: ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ Ή ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΑΔΕΣ
Καμία εντύπωση δεν μας έκανε η δημοσιοποίηση περιστατικού, όπου διεύθυνση σχολείου πιέζει εκπαιδευτικό να εφαρμόσει την από απόσταση εκπαίδευση, σύμφωνα με τις οδηγίες του υπουργείου. Μια διαδικασία προαιρετικού χαρακτήρα, κατά τις εγκυκλίους. Για την οποία διαδικασία βέβαια, δεν υπάρχει καν νομοθετικό πλαίσιο που να χρήζει διευκρίνισης από εγκυκλίους. Σίγουρα υπάρχουν πολλές τέτοιες ιστορίες αυθαιρεσίας.
Ένα μεγάλο Μπράβο στην ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΣΣΑ που βγήκε και τα είπε.
Για την προσπάθεια του υπουργείου να δημιουργήσει εντυπώσεις και success stories μετατροπής -εν μία νυκτί- της φυσικής τάξης σε ψηφιακή, έχουν βγάλει τα συμπεράσματά τους τα παιδιά, οι κηδεμόνες και οι εκπαιδευτικοί, είτε συμμετείχαν είτε όχι στην διαδικασία. Χωρίς υλικά δεν χτίζεις σπίτια. Καμία έκπληξη κι εδώ.
Αυτό που μας άφησε άφωνες/ους (για λίγο βέβαια γιατί όλα έχουν την εξήγησή τους) είναι ο εργοδοτικός λόγος που έβγαλε το σωματείο, στο οποίο καλά έκανε και απευθύνθηκε η ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΣΣΑ.
Όχι μόνο δεν την στήριξε και δεν απαίτησε να αποσύρει η διεύθυνση του σχολείου το έγγραφο με το οποίο καλεί την ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΣΣΑ σε απολογία, ενώ την απειλεί με συνέπειες για άρνηση εκτέλεσης καθήκοντος, αλλά της κουνά και το δάχτυλο γιατί δεν έβαλε πλάτη στην δύσκολη αυτή συγκυρία, όπως καθολικά, ισχυρίζονται στο έγγραφό τους, το έκαναν οι εκπαιδευτικοί της χώρας με φιλότιμο, ευθύνη, αγάπη προς τους μαθητές και άλλα τέτοια ηθικοπλαστικά. Μετά από τέτοιον κόλαφο από το σωματείο-γραφείο τύπου της διοίκησης- ποιος ανάξιος εκπαιδευτικός που δεν αγαπά τους μαθητές του και δεν ξενυχτά στις πλατφόρμες ή δεν υπακούει τον κάθε προϊστάμενο – αξιολογητή θα τολμήσει να απευθυνθεί στο σωματείο για στήριξη;
Ούτε λόγος δεν έγινε στο έγγραφο-απάντηση του σωματείου και για την παρέμβαση της συντονίστριας εκπαιδευτικού έργου.
Όσο για την ισοτιμία μεταξύ εκπαιδευτικού και διευθυντή…αλήθεια τώρα; Έρχεται σε εσάς ένας εκπαιδευτικός να καταγγείλει εργοδοτική αυθαιρεσία, γιατί τέτοια είναι όταν ο προϊστάμενος καταχράται την θέση του, και τηρείτε ίσες αποστάσεις; Μέλος ισότιμο του σωματείου είναι ένας τέτοιος αξιολογητής-διευθυντής-προϊστάμενος;
Το μεγάλο μας ζήτημα όμως είπαμε, δεν είναι η κακοδιοίκηση, και έχουν ευθύνη και οι σύλλογοι διδασκόντων/ουσών αν την επιτρέπουν και την δικαιολογούν, αλλά ότι ο ρόλος ενός σωματείου είναι να προασπίζει τα συμφέροντα των εκπαιδευτικών, να στηρίζει απέναντι στις αυθαιρεσίες της διοίκησης και όχι να κάνει τον καλοθελητή του υπουργείου και της διοίκησης. Πέρα από τα μικροκομματικά συμφέροντα που κρύβονται πίσω από τον συνδικαλιστικό μανδύα, σημασία έχει ότι χάνεται η εμπιστοσύνη στο σωματείο. Αλλά ίσως αυτό δεν είναι και τόσο κακό αν καταλάβουμε ότι άλλο είναι ένα σωματείο από και προς τον/ην εργαζόμενο/η και άλλο ο εργοδοτικός κυβερνητικός συνδικαλισμός. Και αυτό ισχύει σε όλους τους εργασιακούς χώρους.
Σχετικά επισυνάπτουμε το κείμενο της ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΣΣΑΣ, το έγγραφο της διευθύντριας, και το κείμενο του ΣΕΠΕ Χανίων Περί καταγγελιών για δίωξη εκπαιδευτικού -Κίτρινος Τύπος
ΕΣΕ Εκπαιδευτικών και Εργαζομένων στην Εκπαίδευση Ρεθύμνου
7 Απρίλη 2020
Ενώνουμε τις φωνές μας με αυτές των υγειονομικών.
Όλες οι ζωές αξίζουν το ίδιο, αστέγων, εγκλείστων, κακοποιημένων, προσφυγισσών, ανέργων και εργαζομένων στον πάτο της καπιταλιστικής τροφικής αλυσίδας.
Καμία εμπιστοσύνη στο κράτος. Κανένας αγώνας δεν θα μπει σε πάγο. Αυτο-οργανωνόμαστε και διεκδικούμε.
Η υγεία μας πάνω από τα κέρδη τους
Σε κάθε κατάσταση ειδικών συνθηκών όπως αυτή που βιώνουμε χρειάζεται επιπλέον προσοχή, όχι μόνο για την υγεία μας αλλά και γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις οι αδίστακτοι είναι αυτοί που χαίρονται πατώντας πάνω στους άλλους.
Έχουν παρατηρηθεί ήδη μειώσεις μισθών με αφορμή την εργασία πολλών εργαζομένων από το σπίτι τους, απολύσεις ή πίεση για παραίτηση για εργαζόμενους που, λόγω των μέτρων, δεν δουλεύουν προσωρινά, παύση πληρωμών αλλά και πίεση για να πάρουμε την καλοκαιρινή άδεια από τώρα.
Τα αφεντικά έχουν μάθει, πάντα με τη βοήθεια του κράτους, να βγαίνουν κερδισμένοι από κάθε συνθήκη.
Κι εμείς όμως ως εργαζόμενοι πρέπει να μην αφήνουμε καμία τέτοια περίπτωση εκμετάλλευσης στο σκοτάδι και να τη μοιραζόμαστε ώστε να μπορούμε και να την αντιμετωπίσουμε.
Η κυβέρνηση από την άλλη ανέχτηκε την αισχροκέρδεια σε φαρμακευτικά είδη προσωπικής ασφάλειας, είχε τα νοσοκομεία ανέτοιμα, αφού προτίμησε να προσλάβει 1500 αστυνομικούς αντί να καλύψει τα κενά σε παιδεία και υγεία.
Ακόμα και τώρα προχώρησε σε διαγωνισμούς προσλήψεων επικουρικού προσωπικού στα νοσοκομεία –όχι γιατρών- για λίγους μόνο μήνες, με αμφίβολη τη συνέχεια της εργασίας τους.
Συνεχίζει να ανέχεται την αλαζονική κι εγκληματική στάση της εκκλησίας που βάζει πάνω από την υγεία όλων μας τη δική της διαιώνιση και το γόητρό της. Η εκκλησία που, ως αποτέλεσμα μεταφυσικών ανησυχιών, βρίσκεται εκτός κοινωνίας τώρα έδειξε πως τοποθετείται και πάνω από το κράτος, μη επιτρέποντας καμία εμπλοκή στα «δικά της».
Μας λέει να αποφεύγουμε τους συνωστισμούς, ενώ στοιβάζει υπό τις πιο άθλιες συνθήκες πάνω από 20.000 ανθρώπους μόνο στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μόριας με αποτέλεσμα την πυρκαγιά και το θάνατο ενός εξάχρονου παιδιού. Αποκλείει ανεύθυνα την πρόσβαση στην δημόσια υγεία σε χιλιάδες μετανάστες και μετανάστριες και τους κλείνει σε δομές χωρίς καμία συνθήκη υγιεινής
Απαιτούμε:
-Την άμεση πρόσληψη μόνιμου προσωπικού για τα νοσοκομεία
-Καμία έκθεση εργαζομένων σε κίνδυνο, να λειτουργούν ως προσωπικό ασφαλείας για τους τομείς όπου είναι πραγματικά απαραίτητο
-Καμία επιδείνωση των όρων εργασίας μας, καμία εργοδοτική αυθαιρεσία. Δε θα πληρώσουμε εμείς και αυτή την κρίση.
– Να κλείσουν άμεσα τα κέντρα εγκλεισμού/αποκλεισμού
– Να απεγκλωβιστούν οι μετανάστες από κάθε «άτυπο» χώρο κράτησης
– Πρόσβαση στη δημόσια υγεία για όλους/-ες, μετανάστ(ρι)ες και ντόπιους/-ες
ΕΛΕΘΕΡΙΑΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ (ΕΣΕ)
Απεργία 18-2-2020
Το νέο κρατικό νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό ακολουθεί την αντεργατική πολιτική όλων των προηγούμενων νόμων των τελευταίων είκοσι χρόνων. Διασπά τη σύνταξη σε ανταποδοτική (χωρίς την εγγύηση του δημοσίου) και σε μια πολύ μικρή κατώτατη σύνταξη επιδοματικού χαρακτήρα. Διατηρεί τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 για όλους ή στα 62 με 40 χρόνια υπηρεσίας, που ψηφίστηκαν με το τρίτο μνημόνιο και τις μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις, που έφτασαν στο 50%, και στο εφάπαξ όπου οι περικοπές ξεπέρασαν το 40%. Ενσωματώνει την επικουρική ασφάλιση στον ΕΦΚΑ και βέβαια συνεχίζει την κλοπή των ασφαλιστικών ταμείων.
Οι συντελεστές αναπλήρωσης για το ανταποδοτικό μέρος παραμένουν αυτοί που ορίζει ο νόμος του Σύριζα (πολύ μειωμένοι σε σχέση με το παρελθόν) και σε συνδυασμό με το ότι ο συντάξιμος μισθός υπολογίζεται όχι με την τελευταία (καλύτερη) 5ετία αλλά με το μέσο όρο ολόκληρου του εργάσιμου χρόνου, μειώνεται πάρα πολύ το σύνολο της σύνταξης και των μισθών για το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων. Αντίθετα οι εισφορές των εργοδοτών μειώνονται. Καταργείται η 13η και 14η σύνταξη. Προωθείται η ασφάλιση σε ιδιωτικές εταιρείες, κα.
Απέναντι σε αυτά η ΓΣΕΕ αρνείται πλέον να κηρύξει ακόμα και μια από τις 24ωρες απεργίες συμβολικού χαρακτήρα που οργάνωνε παλιότερα για να δικαιολογήσει την ύπαρξη της. Δεν είναι απλά αποκομμένη από τις ανάγκες και τα συμφέροντα της εργατικής βάσης είναι ξεκάθαρα εχθρική ως προς αυτά. Αποτελεί το μακρύ χέρι του κράτους και των αφεντικών μέσα στο εργατικό κίνημα. οι μονοήμερες “απεργίες” της ΑΔΕΔΥ από την άλλη δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση να αποτελέσουν πραγματική απάντηση με προοπτική να μπλοκάρουν τα αντεργατικά μέτρα. Οι ανοργάνωτες εθιμοτυπικές μονοήμερες απεργίες που καλεί από τα πάνω κάθε χρόνο δεν έχουν καμιά προοπτική κλιμάκωσης και νίκης.
Δυστυχώς οι ταξικοί συσχετισμοί μέσα στο εργατικό κίνημα δεν επιτρέπουν την οργάνωση πραγματικών και από τα κάτω απεργιών ικανών να βάλουν μπροστά τα εργατικά συμφέροντα αυτή τη στιγμή.
Όσοι εργαζόμενοι λοιπόν μπορούν είναι καλό να χρησιμοποιούν τη νομική κάλυψη των απεργιών της ΑΔΕΔΥ ή των κατά τόπους εργατικών κέντρων για να διεκδικήσουν τα δίκαια αιτήματα τους στους κλάδους τους. Στο Ρέθυμνο η διοίκηση του Εργατικού Κέντρου έχει αποδείξει ποια πλευρά έχει διαλέξει: είναι στην πλευρά της προδοσίας της εργατικής τάξης καθώς πότε καλεί μαζί με την πλειοψηφία του Ν.Τ της ΑΔΕΔΥ σε απεργία μαζί με τους εργοδότες (Κοινωνική Συμμαχία 30 Μάη 2018), πότε κηρύσσει απεργία την επομένη από την ήδη κηρυχθείσα απεργία (κάλεσε 25 Σεπτέμβρη ενώ ΑΔΕΔΥ και Εργατικά Κέντρα είχαν καλέσει για 24 Σεπτέμβρη 2019) ή δεν κηρύσσει καμία απεργία όπως στις 18 Φλεβάρη 2020.
Χρειάζεται όμως να ανοίξει άμεσα η συζήτηση για μια οργάνωση μας ως εργάτες και εργάτριες σε κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε κλάδο, σε κάθε γειτονιά, η οποία έξω από και ενάντια σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ θα βάλει τις βάσεις για ένα εργατικό κίνημα πραγματικά ταξικό και μαχητικό που οργανωμένο σε μια ανεξάρτητη από κράτος, κεφάλαιο και μαφίες Επαναστατική Συνομοσπονδία Εργασίας θα είναι σε θέση να βάλει μπροστά και πάλι τα εργατικά συμφέροντα!
Τι τρέχει τελικά με την ΟΛΜΕ;
Για να ξεμπερδεύουμε επιτέλους με τους εργατοπατέρες
Πολλοί/ες συνάδελφοι/φισσες δυσφορούν με την τακτική των ομοσπονδιών να καλούν σε διεκπεραιωτικές διαμαρτυρίες απέναντι σε νομοθετήματα που καταστρέφουν τις ζωές μας. Με αφορμή την στάση των δύο ομοσπονδιών ΟΛΜΕ και ΔΟΕ τα τελευταία(;) χρόνια να προκηρύσσουν 3ωρες στάσεις εργασίας, κι αυτές στην εκπνοή του χρόνου και μετά από πίεση, πιστεύουμε πως πρέπει να πούμε λίγα λόγια για τις συνδικαλιστικές οργανώσεις που μας αφορούν: Τα πρωτοβάθμια σωματεία, ΕΛΜΕ και Σύλλογοι Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης οργανώνονται σε επίπεδο νομού ή περιοχής σε Αττική και Θεσ/νίκη. Τα σωματεία αυτά νομιμοποιούνται να προκηρύξουν μόνο 3ωρες στάσεις. Σε δεύτερο βαθμό, ΕΛΜΕ και Σύλλογοι Πρωτοβάθμιας είναι μέλη των ομοσπονδιών ΟΛΜΕ και ΔΟΕ αντίστοιχα. Οι ομοσπονδίες έχουν δικαίωμα να καλέσουν σε απεργία, με την διαφορά ότι, όπως ορίζει το καταστατικό της, η ΟΛΜΕ για να αποφασίσει απεργία πρέπει αυτή να έχει αποφασιστεί από την Γ.Σ. των προέδρων των ΕΛΜΕ (ή αντιπροσώπων τους).
Η Γ.Σ. αυτή για κάποιο λόγο ποτέ δεν προλαβαίνει να συγκληθεί εγκαίρως. Σαν να μην φτάνει αυτό, η πλειοψηφία που απαιτείται είναι το ½ συν 1 των παρόντων µελών-ΕΛΜΕ και μάλιστα τα μέλη αυτά να διαθέτουν τα 2/3 του συνολικού αριθµού των ψήφων. Είναι εξαιρετικά απίθανο να αποφασιστεί μια αξιοπρεπής κινητοποίηση, με τους πολιτικούς συσχετισμούς μέσα στην ΟΛΜΕ, όπως θα δούμε παρακάτω. Οι ψήφοι αυτοί βγαίνουν αναλογικά με την συμμετοχή μας στις εκλογές για το συνέδριο της ΟΛΜΕ (για παράδειγμα η ΕΛΜΕ Ρεθύμνου έχει φέτος 4 ψήφους).Οι εκλογές αυτές γίνονται κάθε 2 χρόνια και οι αντιπρόσωποί μας ψηφίζουν για το ΔΣ της ΟΛΜΕ. Ψηφίζουν παρατάξεις δηλαδή. Η τρέχουσα εικόνα του προεδρείου της ΟΛΜΕ είναι: 3 μέλη ΔΑΚΕ (ΝΔ), 3 ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ), 2 ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (εξωκοινοβουλευτική αριστερά), 2 ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ (ΠΑΜΕ) και 1 ΠΕΚ (ΠΑΣΟΚ ή όπως το λένε τώρα). Ενημερωτικά, οι αντιπρόσωποί μας έδωσαν 3 ψήφους σε Παρεμβάσεις και 1 ψήφο σε ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ).
Κομματικό λοιπόν είναι το συνδικαλιστικό τοπίο. Καταλαβαίνουμε ότι κάτι σάπιο υπάρχει στην ΟΛΜΕ. Οι περισσότεροι από αυτούς που προασπίζονται τα συμφέροντά μας είναι ομοτράπεζοι των κυβερνήσεων που μας έφεραν εδώ, κομματικά στελέχη ή εξαργυρώνουν την στάση τους με θέσεις γενικών γραμματέων και συμβούλων. Ας κάνουμε και μια αναφορά στο τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο, των δημοσίων υπαλλήλων, την ΑΔΕΔΥ. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά αφού δεν κάνουν πολλά, μόνο τόσα όσα χρειάζονται ώστε να βάζουν εμπόδια σε όποια αγωνιστική διάθεση έχουν αφήσει οι δευτεροβάθμιοι συνδικα-ληστές. Η ΑΔΕΔΥ φέτος δεν μπήκε στον κόπο να καλέσει καν στην, ετήσια εθιμοτυπική της, κινητοποίηση για την ψήφιση του προϋπολογισμού. Τοπικά έχουμε και το νομαρχιακό τμήμα της ΑΔΕΔΥ, που μπορεί να βάλει μια 3ωρη στάση αλλά δεν καίγεται κιόλας.
Το τοπίο είναι μάλλον γενικά έτσι. Πρόσφατα, οι εργαζόμενοι στον ΟΤΕ κατέβηκαν σε πολυήμερη κινητοποίηση και τελικά οι μεγαλοσυνδικαλιστές τους πούλησαν στην διοίκηση μονογράφοντας νύχτα μια ΣΣΕ όπως την ήθελε η εργοδοσία (αν και τους πήραν χαμπάρι οι εργαζόμενοι και αναγκάστηκαν να αποσύρουν την μονογραφή τους, συνεχίζουν ΟΙ ΙΔΙΟΙ να “διαπραγματεύονται”). Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κι εμάς μας πούλησε η ΟΛΜΕ στην μεγάλη απεργία του 2013.
Γενικώς η εκπροσώπησή μας στα συνδικαλιστικά όργανα είναι πάνω κάτω όπως ψηφίζουμε στις εθνικές εκλογές. Να μην παραπονιόμαστε λοιπόν; Να κάτσουμε στα αβγά μας μέχρι να εκλέξουμε τους σωτήρες; Μάλλον αυτό δεν θα γίνει ποτέ, αφού ο κυβερνητικός συνδικαλισμός είναι βαθιά ριζωμένος στις καρέκλες αλλά και στις συνειδήσεις μας. Αυτούς θέλουμε ρε αδερφέ. Και όσοι δεν ψηφίζουν, συνειδητά ή όχι καλά κάνουν, δεν θέλουμε βοήθεια να ανοίξουμε τον λάκκο μας, είμαστε ήδη μέσα.
Το κείμενο αυτό απευθύνεται σε όσους δεν θέλουν συνδικαλιστές κομματόσκυλα. Σε όσους διατηρούν την αγωνιστικότητά τους. Τι κάνουμε τώρα; Είναι ήδη αργά; έχουμε τρόπο αντίδρασης; Υπάρχει σωτηρία μέσα σε αυτόν τον συνδικαλιστικό βρόγχο των οργανώσεων;
Αυτές οι συζητήσεις γίνονται συχνά τελευταία στα Δ.Σ. και στις ολιγάριθμες γενικές (sic) συνελεύσεις μας. Ακόμα και όταν ενώνουμε δυνάμεις με τους συναδέλφους της πρωτοβάθμιας πάλι οι ίδιοι είμαστε. Ανακυκλώνουμε τις ίδιες διαπιστώσεις αλλά δυσκολευόμαστε να αλλάξουμε την κατάσταση: Ενημερώνουμε, καλούμε σε συνελεύσεις, σε κινητοποιήσεις (ανάλογα με την αριθμητική μας δύναμη, και αυτή συναρτάται με την αγωνιστική μας δυναμική). Τι άλλο να κάνουμε; Ίδια συνταγή και περιμένουμε κι εμείς -οι συνδικαλιστές- άλλα αποτελέσματα. Έχει χαθεί η οργανική σύνδεση των συναδέλφων με τους συνδικαλιστές. Τραγουδάμε άλλο τραγούδι κατά πως φαίνεται, οι συνδικαλιστές σε τοπικό επίπεδο. Πιο πάνω, είπαμε…Οι αποφάσεις του σωματείου έχουν γίνει ταυτόσημες με τις αποφάσεις του Δ.Σ. του. Και το ΔΣ έχει γίνει μηχανισμός ανακοινώσεων. Όχι γιατί θέλει απαραίτητα αλλά γιατί οι δράσεις θέλουν κόσμο. Δεν απέχουμε πολύ από το να γίνουμε σωματείο-σφραγίδα.
Γνώμη μας είναι ότι χρειάζεται να βρεθούμε όλοι εμείς να συζητήσουμε τι σωματείο θέλουμε, αν αυτό που έχουμε πάει τις διεκδικήσεις μας μπροστά ή μας εγκλωβίζει. Να σταματήσει να είναι ταμπού η κριτική στον τρόπο οργάνωσης των σωματείων και ομοσπονδιών μας. Δεν αρκεί να λέμε, δεν υπάρχει τίποτα να κάνουμε, υπάρχουν τα καταστατικά κλπ. Σε δεύτερο χρόνο, να εξετάσουμε αν μπορούμε πέρα από την κριτική να πάμε κι ένα βήμα παραπέρα, να κάνουμε αλλαγές ή να γκρεμίσουμε και να φτιάξουμε κάτι άλλο. Για αρχή ας ανοίξουμε την συζήτηση. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο ή εύκολο.
Εκπαιδευτικοί της Ελευθεριακής Συνδικαλιστικής Ένωσης
(ΕΣΕ) Ρεθύμνου
Σημεία διάθεσης του Ημερολογίου των Εργαζομένων 2020 στην Κρήτη
Το Ημερολόγιο των Εργαζομένων πωλείται προς 3 ευρώ και τα έσοδά του ενισχύουν το Ταμείο Αλληλοβοήθειας της ΕΣΕ Αθήνας. Εδώ τα περιεχόμενα των κειμένων του φετινού ημερολογίου που αφιερώνεται στον τουρισμό.
Ηράκλειο:
- Στο Κιτάπι στην Κατάληψη Ευαγγελισμού
- Στο συνεργατικό μπακάλικο “Χοχλιός“
Ρέθυμνο:
- Στο συνεργατικό παντοπωλείο “Δίκτυο“
- Στο συνεργατικό καφενείο “Χαλικούτι“
- Στο συνεργατικό καφέ-παιχνιδοθήκη-τεχνοχώρο “Τζεπέτο“
- Στο συνεργατικό οβελιστήριο “Συντροφή“
- Στο βιβλιοχαρτοπωλείο του Στέλιου Δασκαλάκη στη Μεγάλη Πόρτα
Χανιά:
- Στη βιβλιοθήκη της κατάληψης Rosa Nera
- Στην Terra Verde
Για τις εκλογές στο σωματείο των εκπαιδευτικών (ΕΛΜΕ Ρεθύμνου)
Ποιος από εμάς πιστεύει ότι η χώρα τελείωσε με τα μνημόνια, ότι η επιτήρηση έπαψε, ότι η οικονομία ανακάμπτει; Η κατ’ επίφαση έξοδος από τα μνημόνια και τα οικονομικά πλεονάσματα στήνουν ένα ωραίο σκηνικό. Και οι δύο πολιτικοί αντίπαλοι είναι υπηρέτες του ίδιου αφέντη. Μεταξύ δύο ίδιων πολιτικών καλούμαστε να επιλέξουμε το μικρότερο κακό, τον καλύτερο διαχειριστή μια «κρίσης» ακολουθώντας το δόγμα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Τώρα η «κανονικότητα» βαπτίζεται με τα ανοιγμένα κεφάλια φοιτητριών από τα αναγκαστικώς «γλυκά» ΜΑΤ, τα κολλέγια αποκτούν επαγγελματικά δικαιώματα σε μια νύχτα, το ΙΕΠ επαναφέρει την Τράπεζα Θεμάτων και την αξιολόγηση και οι μαριονέττες του ΟΟΣΑ που έχουν τον τίτλο του υπουργού Παιδείας προγραμματίζουν μάνατζερ διευθυντές σχολείων και σύνδεση «αποδοτικότητας» με την χρηματοδότηση των σχολείων. Αν λείπουν αναλώσιμα και καθηγήτριες ένας χορηγός είναι η προτεινόμενη λύση από τους πρόθυμους καταστροφείς της δημόσιας παιδείας.
Και στο Ρέθυμνο του τουρισμού; Η σαιζόν διαρκώς επεκτείνεται. Τουρίστες όλον τον χρόνο. Ο κόσμος παίρνει δάνεια για να κάνει το πατρικό Airbnb και να πιάσει την καλή σε μια νύχτα. Ανακαινίσεις παντού με μαύρους εργαζόμενους. Η πόλη ζει έναν νέο πυρετό του χρυσού μέχρι να σκάσει και αυτή η φούσκα της ψευδεπίγραφης ευμάρειας. Ποιους αφορά όλο αυτό, αισθάνεστε τα πράγματα να καλυτερεύουν; Συνέχεια ανάγνωσης Για τις εκλογές στο σωματείο των εκπαιδευτικών (ΕΛΜΕ Ρεθύμνου)
Συζητήσεις για τον τουρισμό με αφορμή την παρουσίαση του Ημερολογίου των Εργαζομένων
Περιοδεύουμε στην Κρήτη (Χανιά, Ρέθυμνο, Ηράκλειο) και συζητάμε για τον τουρισμό με αφορμή την παρουσίαση του Ημερολογίου των Εργαζομένων 2020. Συγκεκριμένα:
– Χανιά: Το Σάββατο 23/11 στις 8 μ.μ. μας φιλοξενεί η συνέλευση της κατάληψης Rosa Nera στον χώρο της κατάληψης.
– Ρέθυμνο: Την Τετάρτη 27/11 στις 8 μ.μ. καλούμε για συζήτηση στο συνεργατικό παντοπωλείο Diktyo.
– Ηράκλειο: Το Σάββατο 7/12 στις 7 μ.μ. (και όχι στις 8 μ.μ.) μας φιλοξενεί η συλλογικότητα εργαζομένων-ανέργων Kurbet ((https://www.facebook.com/syneleysi.Kurbet/) στον χώρο της κατάληψης του Ευαγγελισμού.
Ελάτε να συζητήσουμε!
Κυκλοφόρησε το Ημερολόγιο των Εργαζομένων 2020
Κυκλοφόρησε το Ημερολόγιο Εργαζομένων 2020! Στο Ρέθυμνο το βρίσκεται στα συνεταιριστικά Δίκτυο, Τζεπέτο και Χαλικούτι προς 3 ευρώ. Τα έσοδα διατίθενται στο Ταμείο Αλληλοβοήθειας της ΕΣΕ Αθήνας.
Το φετινό ημερολόγιο περιέχει κείμενα με θέμα τον τουρισμό. Περιλαμβάνει αναλύσεις που επιδιώκουν να εμπλουτίσουν τη θεωρητική μας φαρέτρα απέναντι σε αυτό το οικονομικό και κοινωνικό φαινόμενο, αφιερώνοντας δυο κείμενα για το Ρέθυμνο, μιας και από τις τέσσερις πόλεις που προς το παρόν έχει τοπικές η ΕΣΕ, το Ρέθυμνο έχει προσανατολίσει πλήρως την οικονομία του προς τον τουρισμό. Παράλληλα το ημερολόγιο διανθίζεται από γελοιογραφίες με την υπογραφή του Κλεάνθη (σχέδιο) και του Λεωνίδα (σενάριο).
Αναλυτικότερα τα περιεχόμενα των κειμένων:
– “Η έλευση του μαζικού τουρισμού στην Ελλάδα: μια ταξική προσέγγιση”: αφηγείται το πώς ήρθε το φαινόμενο στη χώρα ως προϊόν κρατικού σχεδιασμού την περίοδο της Χούντας, καταλήγοντας ότι η οργάνωση των εργατών και των εργατριών είναι η μόνη που μπορεί να μπλοκάρει την τουριστική βιομηχανία.
– “Η ιστορική εξέλιξη των διακοπών μέσα από τους αγώνες της εργατικής τάξης”: κάνει μια ιστορική αναδρομή των διακοπών από την αρχαιότητα μέχρι και την εξασφάλιση των πληρωμένων διακοπών ως παράπλευρη εξέλιξη των διεκδικήσεων του εργατικού κινήματος.
– “Όλοι έχουμε δικαίωμα να βγάλουμε τον καρκίνο σε μια εξωτική παραλία”: αποτελεί μετάφραση από βιβλίο των εκδόσεων Antipersona (Ισπανία) που παρουσιάζει την αντίφαση μεταξύ του αποίκου-τουρίστα και του εργάτη.
– “Συνθήκες εργασίας στον τουρισμό” παρουσιάζονται εν συντομία οι συνθήκες γαλέρας που εξασφαλίζει για τους εργάτες και τις εργάτριες η πιο προσοδοφόρα βιομηχανία της χώρας.
– Ο πίνακας “Ανθρώπινες απώλειες στη ‘βαριά’ βιομηχανία του τουρισμού” παρουσιάζει τα θύματα της βιομηχανίας, συμπεριλαμβανομένων των θυμάτων της Ολυμπιάδας, που έδωσε ώθηση στον τουρισμό. – “Δεν απαιτούμε μόνο ψωμί αλλά και τριαντάφυλλα”: περιλαμβάνει λίγα λόγια για τα λεγόμενα εργατικά “ατυχήματα”.
– “Ρέθυμνο: Η κατασκευή ενός τουριστικού προορισμού”: αποτελεί προϊόν μιας μικρής ιστορικής έρευνας που δείχνει το παράδειγμα μιας μικρής πόλης που αλλάζει προσανατολισμό στην οικονομία της ως προϊόν σκληρού προγραμματισμού της δημοτικής αρχής και παρά τις επιθυμίες των κατοίκων της.
– “Το πρόβλημα τ
ης στέγης λόγω της τουριστικοποίησης: Δεδομένα και σκέψεις με αφορμή την περίπτωση του Ρεθύμνου”: επιδιώκει να προσεγγίζει αυτό το μείζον πρόβλημα που υποβιβάζει τη ζωή των εργατών και των εργατριών.
– “Ο πλάτανος”: διήγημα της πρωτοεμφανιζόμενης Πένυς Λόη που δείχνει τι συμβαίνει σε ένα χωριό που γίνεται τουριστικό.