εδώ το πρωτότυπο
Σε ένα ακόμα καλοκαίρι στην Ελλάδα της κρίσης με πολλή πολλή ζέστη, κάποιοι βρίσκονται εδώ και αρκετούς μήνες σε νησί, όχι για διακοπές, αλλά για να επιβιώσουν. Φαίνεται ότι σε ένα τοπίο διάλυσης, με την ανεργία στους νέους να αγγίζει πλέον το 50%, ο τουριστικός κλάδος διατηρεί μία (έστω και μικρή) δυνατότητα απορρόφησης εργατικού δυναμικού – ειδικά νεανικού. Οι ειδικοί το λένε εδώ και χρόνια: Το μέλλον της Ελλάδας αναγκαστικά περνάει από τον τουρισμό. Τι κρύβεται όμως πίσω από την βιτρίνα που βλέπουμε εμείς ως “πελάτες’”; Πόσο ειλικρινές είναι αυτό το χαμόγελο με το οποίο μας καλωσορίζουν οι εργαζόμενοι στο μαγαζί που δουλεύουν; Και τέλος, πόσο κοστολογείται για τα αφεντικά η αξιοπρέπεια και η ανάγκη για επιβίωση των εργατών;
Πολλοί εργαζόμενοι, κυρίως νεαρής ηλικίας, στην προσπάθειά τους να μαζέψουν λεφτά το καλοκαίρι για να τη βγάλουν τον χειμώνα, δεν κάνουν βέβαια διακοπές, δουλεύουν και υφίστανται καταπάτηση των δικαιωμάτων τους από τα αφεντικά, τα οποία συνηθίζεται να εκμεταλλεύονται σε μεγάλο βαθμό τους εργαζομένους που πάνε να δουλέψουν για σεζόν, πιστεύοντας ότι από τη στιγμή που ένας εργαζόμενος δουλεύει γι’ αυτούς είναι ουσιαστικά ιδιοκτησία τους και δεν δικαιούται να έχει ιδιωτική ζωή.
Το συχνότερο φαινόμενο εργατικής εκμετάλλευσης που παρατηρείται σε πολλές τουριστικές περιοχές είναι ο εργαζόμενος να είναι δηλωμένος για 8ωρη εργασία, 5 μέρες τη βδομάδα και στο τέλος να καταλήγει να δουλεύει 9ωρα και 10ωρα, 7 μέρες την εβδομάδα με τις υπερωρίες (προφανώς) να μην πληρώνονται ποτέ. Συνηθίζεται επίσης τα αφεντικά να καθυστερούν τους μισθούς των εργαζομένων (αν δίνουν όλους τους μισθούς μαζί στο τέλος), κάτι που σημαίνει ότι ο εργαζόμενος καλείται να επιβιώσει με δικά του έξοδα όσο καιρό μείνει στο νησί.
Επίσης, θα πρέπει να έχουμε ως δεδομένο ότι τα λεφτά που δίνονται από τα αφεντικά είναι πάντα σχεδόν “μαύρα”, ενώ το ωράριο αλλάζει συνεχώς αναλόγως με τις ορέξεις του εργοδότη, χωρίς να ερωτάται ο εργαζόμενος /η.
Πολύ συχνά οι απαιτήσεις των αφεντικών φτάνουν σε εξοργιστικό σημείο, αφού πολλοί από αυτούς απαγορεύουν στους εργαζομένους τους ακόμη και να κάθονται εν ώρα εργασίας, να κάνουν διαλείμματα ενώ έχουν λόγο ακόμα και στο ντύσιμο/στυλ των εργατών, αφού απαιτούν από το προσωπικό τους να μην έχει βαμμένα νύχια, σκουλαρίκια, τατουάζ και άλλα αξεσουάρ που μπορεί να τους κάνουν να χάσουν τους πολύτιμους πελάτες τους.
Ορισμένα αφεντικά τραβάνε το σκοινί ακόμα περισσότερο και θέλοντας να έχουν τον απόλυτο έλεγχο, έχουν πάνω τους το κλειδί της τουαλέτας του μαγαζιού, γιατί όπως λένε οι ίδιοι, οι εργαζόμενοι “λουφάρουν” με πρόφαση την επίσκεψή τους στην τουαλέτα και κάθονται παραπάνω απ’ ότι θα έπρεπε.
Τέλος, οι εργοδότες δεν διστάζουν σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και να κόψουν λεφτά από τους μισθούς των εργαζομένων είτε για παραδειγματισμό είτε έχοντας ως δικαιολογία ότι δεν τηρήθηκαν οι εσωτερικοί “κανόνες” του μαγαζιού (π.χ. οι εργαζόμενοι μιλούσαν πολλή ώρα μεταξύ τους, κάθονταν ενώ αυτό απαγορευόταν κλπ).
Το μόνο πλεονέκτημα που συνήθως απολαμβάνουν όσοι πάνε να δουλέψουν σεζόν είναι ότι ο εργοδότης τους τούς παρέχει στέγη και τροφή, αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι απολύτως θετικό, αφού συνηθίζεται τα δωμάτια στα οποία διαμένουν οι εργαζόμενοι να είναι χαμηλής ποιότητας και να μην έχουν καν τις βασικές ανέσεις. Πολύ συχνά αναφέρονται περιπτώσεις όπου τα συγκεκριμένα δωμάτια δεν είχαν καν παράθυρα, ήταν πολύ μικρά και μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά για ύπνο και τίποτε περισσότερο.
Για να απαντήσουμε σε αυτές τις εργοδοτικές ασυδοσίες, εμείς, οι εργαζόμενοι, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου και εθνικότητας, πρέπει να οργανωθούμε δυναμικά στα σωματεία μας , να οξύνουμε τον ταξικό ανταγωνισμό και, γνωρίζοντας ότι οι κοινωνίες που οδηγούνται στην εξαθλίωση έχουν την τάση να εξεγείρονται, να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας μέχρι να πάρουμε ότι μας ανήκει.