Για να ξεμπερδεύουμε επιτέλους με τους εργατοπατέρες
Πολλοί/ες συνάδελφοι/φισσες δυσφορούν με την τακτική των ομοσπονδιών να καλούν σε διεκπεραιωτικές διαμαρτυρίες απέναντι σε νομοθετήματα που καταστρέφουν τις ζωές μας. Με αφορμή την στάση των δύο ομοσπονδιών ΟΛΜΕ και ΔΟΕ τα τελευταία(;) χρόνια να προκηρύσσουν 3ωρες στάσεις εργασίας, κι αυτές στην εκπνοή του χρόνου και μετά από πίεση, πιστεύουμε πως πρέπει να πούμε λίγα λόγια για τις συνδικαλιστικές οργανώσεις που μας αφορούν: Τα πρωτοβάθμια σωματεία, ΕΛΜΕ και Σύλλογοι Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης οργανώνονται σε επίπεδο νομού ή περιοχής σε Αττική και Θεσ/νίκη. Τα σωματεία αυτά νομιμοποιούνται να προκηρύξουν μόνο 3ωρες στάσεις. Σε δεύτερο βαθμό, ΕΛΜΕ και Σύλλογοι Πρωτοβάθμιας είναι μέλη των ομοσπονδιών ΟΛΜΕ και ΔΟΕ αντίστοιχα. Οι ομοσπονδίες έχουν δικαίωμα να καλέσουν σε απεργία, με την διαφορά ότι, όπως ορίζει το καταστατικό της, η ΟΛΜΕ για να αποφασίσει απεργία πρέπει αυτή να έχει αποφασιστεί από την Γ.Σ. των προέδρων των ΕΛΜΕ (ή αντιπροσώπων τους).
Η Γ.Σ. αυτή για κάποιο λόγο ποτέ δεν προλαβαίνει να συγκληθεί εγκαίρως. Σαν να μην φτάνει αυτό, η πλειοψηφία που απαιτείται είναι το ½ συν 1 των παρόντων µελών-ΕΛΜΕ και μάλιστα τα μέλη αυτά να διαθέτουν τα 2/3 του συνολικού αριθµού των ψήφων. Είναι εξαιρετικά απίθανο να αποφασιστεί μια αξιοπρεπής κινητοποίηση, με τους πολιτικούς συσχετισμούς μέσα στην ΟΛΜΕ, όπως θα δούμε παρακάτω. Οι ψήφοι αυτοί βγαίνουν αναλογικά με την συμμετοχή μας στις εκλογές για το συνέδριο της ΟΛΜΕ (για παράδειγμα η ΕΛΜΕ Ρεθύμνου έχει φέτος 4 ψήφους).Οι εκλογές αυτές γίνονται κάθε 2 χρόνια και οι αντιπρόσωποί μας ψηφίζουν για το ΔΣ της ΟΛΜΕ. Ψηφίζουν παρατάξεις δηλαδή. Η τρέχουσα εικόνα του προεδρείου της ΟΛΜΕ είναι: 3 μέλη ΔΑΚΕ (ΝΔ), 3 ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ), 2 ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (εξωκοινοβουλευτική αριστερά), 2 ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ (ΠΑΜΕ) και 1 ΠΕΚ (ΠΑΣΟΚ ή όπως το λένε τώρα). Ενημερωτικά, οι αντιπρόσωποί μας έδωσαν 3 ψήφους σε Παρεμβάσεις και 1 ψήφο σε ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ).
Κομματικό λοιπόν είναι το συνδικαλιστικό τοπίο. Καταλαβαίνουμε ότι κάτι σάπιο υπάρχει στην ΟΛΜΕ. Οι περισσότεροι από αυτούς που προασπίζονται τα συμφέροντά μας είναι ομοτράπεζοι των κυβερνήσεων που μας έφεραν εδώ, κομματικά στελέχη ή εξαργυρώνουν την στάση τους με θέσεις γενικών γραμματέων και συμβούλων. Ας κάνουμε και μια αναφορά στο τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο, των δημοσίων υπαλλήλων, την ΑΔΕΔΥ. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά αφού δεν κάνουν πολλά, μόνο τόσα όσα χρειάζονται ώστε να βάζουν εμπόδια σε όποια αγωνιστική διάθεση έχουν αφήσει οι δευτεροβάθμιοι συνδικα-ληστές. Η ΑΔΕΔΥ φέτος δεν μπήκε στον κόπο να καλέσει καν στην, ετήσια εθιμοτυπική της, κινητοποίηση για την ψήφιση του προϋπολογισμού. Τοπικά έχουμε και το νομαρχιακό τμήμα της ΑΔΕΔΥ, που μπορεί να βάλει μια 3ωρη στάση αλλά δεν καίγεται κιόλας.
Το τοπίο είναι μάλλον γενικά έτσι. Πρόσφατα, οι εργαζόμενοι στον ΟΤΕ κατέβηκαν σε πολυήμερη κινητοποίηση και τελικά οι μεγαλοσυνδικαλιστές τους πούλησαν στην διοίκηση μονογράφοντας νύχτα μια ΣΣΕ όπως την ήθελε η εργοδοσία (αν και τους πήραν χαμπάρι οι εργαζόμενοι και αναγκάστηκαν να αποσύρουν την μονογραφή τους, συνεχίζουν ΟΙ ΙΔΙΟΙ να “διαπραγματεύονται”). Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κι εμάς μας πούλησε η ΟΛΜΕ στην μεγάλη απεργία του 2013.
Γενικώς η εκπροσώπησή μας στα συνδικαλιστικά όργανα είναι πάνω κάτω όπως ψηφίζουμε στις εθνικές εκλογές. Να μην παραπονιόμαστε λοιπόν; Να κάτσουμε στα αβγά μας μέχρι να εκλέξουμε τους σωτήρες; Μάλλον αυτό δεν θα γίνει ποτέ, αφού ο κυβερνητικός συνδικαλισμός είναι βαθιά ριζωμένος στις καρέκλες αλλά και στις συνειδήσεις μας. Αυτούς θέλουμε ρε αδερφέ. Και όσοι δεν ψηφίζουν, συνειδητά ή όχι καλά κάνουν, δεν θέλουμε βοήθεια να ανοίξουμε τον λάκκο μας, είμαστε ήδη μέσα.
Το κείμενο αυτό απευθύνεται σε όσους δεν θέλουν συνδικαλιστές κομματόσκυλα. Σε όσους διατηρούν την αγωνιστικότητά τους. Τι κάνουμε τώρα; Είναι ήδη αργά; έχουμε τρόπο αντίδρασης; Υπάρχει σωτηρία μέσα σε αυτόν τον συνδικαλιστικό βρόγχο των οργανώσεων;
Αυτές οι συζητήσεις γίνονται συχνά τελευταία στα Δ.Σ. και στις ολιγάριθμες γενικές (sic) συνελεύσεις μας. Ακόμα και όταν ενώνουμε δυνάμεις με τους συναδέλφους της πρωτοβάθμιας πάλι οι ίδιοι είμαστε. Ανακυκλώνουμε τις ίδιες διαπιστώσεις αλλά δυσκολευόμαστε να αλλάξουμε την κατάσταση: Ενημερώνουμε, καλούμε σε συνελεύσεις, σε κινητοποιήσεις (ανάλογα με την αριθμητική μας δύναμη, και αυτή συναρτάται με την αγωνιστική μας δυναμική). Τι άλλο να κάνουμε; Ίδια συνταγή και περιμένουμε κι εμείς -οι συνδικαλιστές- άλλα αποτελέσματα. Έχει χαθεί η οργανική σύνδεση των συναδέλφων με τους συνδικαλιστές. Τραγουδάμε άλλο τραγούδι κατά πως φαίνεται, οι συνδικαλιστές σε τοπικό επίπεδο. Πιο πάνω, είπαμε…Οι αποφάσεις του σωματείου έχουν γίνει ταυτόσημες με τις αποφάσεις του Δ.Σ. του. Και το ΔΣ έχει γίνει μηχανισμός ανακοινώσεων. Όχι γιατί θέλει απαραίτητα αλλά γιατί οι δράσεις θέλουν κόσμο. Δεν απέχουμε πολύ από το να γίνουμε σωματείο-σφραγίδα.
Γνώμη μας είναι ότι χρειάζεται να βρεθούμε όλοι εμείς να συζητήσουμε τι σωματείο θέλουμε, αν αυτό που έχουμε πάει τις διεκδικήσεις μας μπροστά ή μας εγκλωβίζει. Να σταματήσει να είναι ταμπού η κριτική στον τρόπο οργάνωσης των σωματείων και ομοσπονδιών μας. Δεν αρκεί να λέμε, δεν υπάρχει τίποτα να κάνουμε, υπάρχουν τα καταστατικά κλπ. Σε δεύτερο χρόνο, να εξετάσουμε αν μπορούμε πέρα από την κριτική να πάμε κι ένα βήμα παραπέρα, να κάνουμε αλλαγές ή να γκρεμίσουμε και να φτιάξουμε κάτι άλλο. Για αρχή ας ανοίξουμε την συζήτηση. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο ή εύκολο.
Εκπαιδευτικοί της Ελευθεριακής Συνδικαλιστικής Ένωσης
(ΕΣΕ) Ρεθύμνου