Ποιος από εμάς πιστεύει ότι η χώρα τελείωσε με τα μνημόνια, ότι η επιτήρηση έπαψε, ότι η οικονομία ανακάμπτει; Η κατ’ επίφαση έξοδος από τα μνημόνια και τα οικονομικά πλεονάσματα στήνουν ένα ωραίο σκηνικό. Και οι δύο πολιτικοί αντίπαλοι είναι υπηρέτες του ίδιου αφέντη. Μεταξύ δύο ίδιων πολιτικών καλούμαστε να επιλέξουμε το  μικρότερο κακό, τον καλύτερο διαχειριστή μια «κρίσης» ακολουθώντας το δόγμα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Τώρα η «κανονικότητα» βαπτίζεται με τα ανοιγμένα κεφάλια φοιτητριών από τα αναγκαστικώς «γλυκά» ΜΑΤ, τα κολλέγια αποκτούν επαγγελματικά δικαιώματα σε μια νύχτα, το ΙΕΠ επαναφέρει την Τράπεζα Θεμάτων και την αξιολόγηση και οι μαριονέττες του ΟΟΣΑ που έχουν τον τίτλο του υπουργού Παιδείας προγραμματίζουν μάνατζερ διευθυντές σχολείων και σύνδεση «αποδοτικότητας» με την χρηματοδότηση των σχολείων. Αν λείπουν αναλώσιμα και καθηγήτριες ένας χορηγός είναι η προτεινόμενη λύση από τους πρόθυμους καταστροφείς της δημόσιας παιδείας.

Και στο Ρέθυμνο του τουρισμού; Η σαιζόν διαρκώς επεκτείνεται. Τουρίστες όλον τον χρόνο. Ο κόσμος παίρνει δάνεια για να κάνει το πατρικό Airbnb και να πιάσει την καλή σε μια νύχτα. Ανακαινίσεις παντού με μαύρους εργαζόμενους. Η πόλη ζει έναν νέο πυρετό του χρυσού μέχρι να σκάσει και αυτή η φούσκα της ψευδεπίγραφης ευμάρειας. Ποιους αφορά όλο αυτό, αισθάνεστε τα πράγματα να καλυτερεύουν;

Και στα σχολεία όπως και έξω, οι δείκτες ευημερούν. Οι εργαζόμενοι; Οι μόνιμοι κρατιούνται όσο μπορούν γιατί η σύνταξη, αν την  πάρουν, θα είναι επίδομα πείνας. Παιδαγωγός και  ψυχολόγος και νοσοκόμος και εφημερίες και  απουσίες και σημειώματα και myschool… Και 30ωρη παραμονή στο σχολείο για προετοιμασία, χωρίς να έχεις πάντα καρέκλα για να καθίσεις και να κάνεις και  «προγραμματισμό και αποτίμηση του εκπαιδευτικού έργου» (λέγε με αξιολόγηση). Όσο κι αν βάζουν πλάτη οι μόνιμοι, τα σχολεία στηρίζουν την λειτουργία τους σε αναπληρωτές μειωμένου ωραρίου, πλήρους ωραρίου, γενικής, ειδικής, ένταξης και παράλληλης στήριξης, ακόμα και ωρομίσθιους. Εκπαιδευτικοί στην επισφάλεια. Εκπαιδευτικοί λάστιχο σε δύο και τρία σχολεία. Παράλληλη στήριξη σε ένα σχολείο τις μονές και σε άλλο τις ζυγές μέρες. Και η κοινωνία που κανιβαλίζει μας θεωρεί και προνομιούχους. Εξασφαλισμένη εργασία αν είμαστε αρκετά ευέλικτοι να δηλώνουμε περιοχές από την Γαύδο ως την Σαμοθράκη. Ασφάλιση και  εργασιακός τουρισμός και μετά ταμείο ανεργίας. Και οι ίδιοι καμιά φορά πέφτουμε στο λούκι και αισθανόμαστε τυχεροί αν πιάσουμε το δυσπρόσιτο, αν βρούμε σπίτι  αξιοπρεπές με ενοίκιο που αντέχεται. Με το ένα πόδι εδώ και με το άλλο όπου είναι η οικογένεια που συχνά αφήνουμε πίσω. Το τυράκι και αυτή την φορά είναι ο διορισμός. Όλα αυτά τα χρόνια της «κρίσης» έχουμε σχεδόν μηδενικούς διορισμούς στα σχολεία. Θα αλλάξει αυτό με μια υπόσχεση; Δεν είναι αλήθεια ότι οι αποχωρήσεις δεν συνοδεύονται από ανάλογες προσλήψεις; Ότι αναπληρώνουμε στην ουσία τους εαυτούς μας; Δεν πρέπει να τσιμπάμε στις υποσχέσεις. Είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Πρώτη φορά είναι που μας εμπαίζουν; Διεκδικούμε μόνιμους διορισμούς για όσους εργάζονται σήμερα με συμβάσεις εργασίας και δεν περιμένουμε καμία προεκλογική εξαγγελία.

Υπάρχει εναλλακτική;

Η δυναμική διεκδίκηση και ο αγώνας στον δρόμο θα έπρεπε να είναι η προφανής εναλλακτική για έναν χώρο που φτάνει τους 157.000 εργαζόμενους (σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια, με το 15% αυτών σε ελαστική σχέση εργασίας). Γιατί δυσκολευόμαστε; Από το 2013 δεν έχουμε καταφέρει να συσπειρωθούμε και να κερδίσουμε τίποτα.

Οι αγώνες μας ξεπουλήθηκαν και συνεχίζουν να ξεπουλιούνται από τα ΔΣ της ΟΛΜΕ και της ΑΔΕΔΥ, από συνδικαλιστές πολιτικής καριέρας. Αυτό μας απομάκρυνε από το σωματείο, από την συλλογική διεκδίκηση. Πολλοί επιλέξαμε τον ατομικό δρόμο που τουλάχιστον ορίζουμε οι ίδιοι. Τι μπορεί να πετύχει όμως ένας απέναντι στην γενικευμένη επίθεση που δεχόμαστε ως εργαζόμενοι;

Και το πρωτοβάθμιο σωματείο που καλούμαστε  να εκλέξουμε το Διοικητικό του Συμβούλιο τι κάνει; Το πρωτοβάθμιο σωματείο, η ΕΛΜΕΡ δεν έχει δικαίωμα να κηρύξει απεργία, γι’ αυτό σε καταστάσεις κρίσης, με στάσεις προσπαθεί να μας κινητοποιήσει. Καλές οι προθέσεις αλλά αρκούν; Η ΟΛΜΕ, το δευτεροβάθμιο συνδικαλιστικό μας όργανο, ακόμα πιο δυσκίνητο, η γραφειοκρατία του είναι κομμένη και ραμμένη για να μην επιτυγχάνει την απαιτούμενη πλειοψηφία στις συνελεύσεις των προέδρων των τοπικών ΕΛΜΕ. Και όταν καταφέρνει να καλέσει καμιά 24ωρη, στόχο έχει να εξαντλεί  την τσέπη και την ενέργεια του συναδέλφου που θέλει να κατέβει στον δρόμο μαχητικά αλλά αρνείται να οδηγηθεί και σαν το πρόβατο στην σφαγή. Από καρεκλοκένταυρους. Από επαγγελματίες συνδικαλιστές που ακολουθούν κομματική ατζέντα και να είστε σίγουροι έχουν το μέλλον τους εξασφαλισμένο, όπως έχει δείξει το κοντινό παρελθόν.

Το τριτοβάθμιο, η ΑΔΕΔΥ, παρέα με την ΓΣΕΕ, κάνουν «κοινωνικές συμμαχίες» με τα αφεντικά.

Όμως αυτοί δεν είμαστε εμείς. Αυτοί αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα της εργοδοσίας, της αγοράς. Η παιδεία δίνεται βορά στις επιχειρήσεις. Θέλουν σχολεία της αγοράς, που φτιάχνουν αμόρφωτους, αναλώσιμους εργαζομένους που δεν γνωρίζουν να διεκδικούν αφού δεν θυμούνται κανέναν αγώνα. Και το πρότυπο που αναπαράγουμε εμείς οι εκπαιδευτικοί είναι του εργαζόμενου που μοιρολατρικά έχει αποδεχτεί την κατάσταση ως αναπόφευκτη, την ματαιότητα των αγώνων. Αυτό που προβάλλουμε στα παιδιά είναι ο ευέλικτος εργαζόμενος που βάζει πλάτη να στηρίξει ένα σχολείο με περιορισμένους πόρους. Αν θέλει να κάνει σωστά την δουλειά του θα δουλέψει υπερωριακά χωρίς αμοιβή και θα ψάξει χρηματοδότηση στην ιδιωτική πρωτοβουλία που θέλει να βάλει χέρι στο φιλέτο.

Υπάρχει εναλλακτική!

Οργάνωση από τα κάτω. Βρισκόμαστε στον χώρο εργασίας, στο σχολείο, μιλάμε μεταξύ μας για τα εργασιακά μας προβλήματα, αυτά που ενώνουν όλους. Μιλάμε με τις καθαρίστριες, τους σχολικούς φύλακες, το ειδικό και βοηθητικό προσωπικό. Ενδυναμώνουμε ο ένας τον άλλο. Συμμετέχουμε και στηρίζουμε το σωματείο μας. Αυτό έχουμε. Ας του δώσουμε πνοή, ας το ανανεώσουμε. Όχι σε επαγγελματίες συνδικαλιστές. Όχι σε πολιτικές παρατάξεις.

Όχι σε κόμματα. Οι εργασιακές διεκδικήσεις είναι ο πυρήνας γύρω από τον οποίο θα συσπειρωθούμε. Υπέρτατο όργανο του σωματείου, η γενική συνέλευση. Ο χώρος που όλοι μιλάμε και συνδιαμορφώνουμε. Να μην θέλουμε πια αντιπρόσωπο στον οποίο θα αναθέσουμε την ελπίδα μας.

Το σωματείο στα χέρια μας. Η δουλειά μας δεν τελειώνει με μια ψήφο σε μια κάλπη αλλά με ενεργή συμμετοχή στις διαδικασίες, στις συνελεύσεις.

Ποιοι είμαστε;

Η ΕΣΕ (Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση) υπάρχει από το 2003 και στο Ρέθυμνο από το 2017. Τοπικές υπάρχουν και σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα. Λειτουργούν σε μια οριζόντια συνεργασία.

Η ΕΣΕ αποτελεί μια ένωση εργαζομένων /ανέργων / φοιτητών. Μια ένωση που βασίζεται πάνω στην αρχή της αλληλεγγύης και της ανάγκης για αντίσταση ενάντια στη κοινή καταπίεση που βιώνουμε όλοι στους χώρους δουλειάς μας και στην κοινωνία. Αντιλαμβανόμαστε τους εργαζόμενους, άρα και τους εαυτούς μας, ως ενεργά μέλη μιας συνδικαλιστικής οργάνωσης όπου όλες οι αποφάσεις θα παίρνονται μόνο από μας.

Η ΕΣΕ δεν είναι πολιτική ομάδα, αλλά μια αμιγώς εργατική συλλογικότητα. Δεν είναι μια κομματική -«συνδικαλιστική» παράταξη άμεσα ή έμμεσα εξαρτημένη από κάποιο κόμμα που διεκδικεί θέσεις κυβερνητικής εξουσίας. Αποτελούμε συλλογικότητα με οριζόντια δομή οργάνωσης ενάντια σε γραφειοκρατικές διαδικασίες σε όλα τα επίπεδα, οι οποίες ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι αποτελούν μια ιδανική οδό παρεμπόδισης των δυναμικών και αγωνιστικών παρεμβάσεων.

Αγωνιζόμαστε για:
• Άμεση δράση και αυτοοργάνωση μέσα στους χώρους δουλειάς
• Οριζόντια οργάνωση χωρίς γραφειοκρατικές, ιεραρχικές δομές
• Οι γενικές συνελεύσεις να είναι το μοναδικό κέντρο λήψης αποφάσεων των εργαζομένων
• Επιθετικές εργατικές διεκδικήσεις και μέσα πάλης

Σε συμφωνία με τα προτάγματα της εργατικής μας ομάδας, οι εκπαιδευτικοί της ΕΣΕ, συμμετέχουμε στις εκλογές της ΕΛΜΕΡ για να δουλέψουμε στην κατεύθυνση μιας διεκδίκησης από τα κάτω, από την βάση και χωρίς ανάθεση, μακριά από πολιτικές και γραφειοκρατικές κηδεμονίες.

Εκπαιδευτικοί της Ελευθεριακής Συνδικαλιστικής Ένωσης

(ΕΣΕ) Ρεθύμνου