Αρχείο κατηγορίας εκπαιδευτικοί
Νομοσχέδιο Παιδείας
Πειραματόζωα δεν θα γίνουμε
Η υπουργός Παιδείας αποφάσισε να ανοίξουν και πάλι τα σχολεία. Προφανώς δεν αντιλαμβάνονται στην κυβέρνηση τους κινδύνους που ενέχει αυτή η απόφαση για τους/τις μαθητές/τριες, τους/τις εκπαιδευτικούς αλλά και την διάδοση του ιού στις οικογένειες και τις κοινωνικές επαφές των παραπάνω.
-Ζητάνε από εκπαιδευτικούς, πολλοί/ες από τους/τις οποίους/ες είναι άνω των εξήντα ετών (και με υποκείμενα νοσήματα) και από τους/τις μαθητές/τριες να επιστρέψουν στο σχολείο για να κάνουν μαθήματα σε μικροσκοπικές αίθουσες, σε κτίρια που χρειάζονται άμεσα επισκευές και τα οποία δεν έχουν τις απαραίτητες δομές και χώρους για να τηρηθούν τα μέτρα προστασίας.
-Λένε πως θα καθαρίζονται συνεχώς τα σχολεία αλλά ξεχνούν ότι δεν προσλαμβάνουν καθαρίστριες ως μόνιμο προσωπικό για να τηρούνται οι κανόνες υγιεινής που θα έπρεπε να υπάρχουν και προ κορωνοϊού. Εκτός βέβαια κι αν έχουν έτοιμες τις εταιρείες καθαρισμού των ‘γνωστών’ τους, οι οποίες θα αναλάβουν το έργο.
-Προτείνουν την χρήση μασκών και απολυμαντικών στα σχολεία αλλά μετακυλούν το κόστος αγοράς είτε στις σχολικές επιτροπές (πολλές από τις οποίες δεν έχουν ταμειακό απόθεμα για την αγορά αυτή), είτε στην τσέπη των γονιών των μαθητών/τριών και των εκπαιδευτικών. Ξεχνούν πως πολλοί/ες μαθητές/τριες χρησιμοποιούν μέσα μεταφοράς για να μετακινηθούν στα σχολεία τους και θα χρειάζονται επιπλέον μέτρα και μέσα προστασίας, τα οποία ανεβάζουν το οικονομικό κόστος σε οικογένειες που έχουν ήδη πληγεί οικονομικά από το lockdown.
-Αποπροσανατολίζουν και παραπληροφορούν την εκπαιδευτική κοινότητα με τις αντιφάσεις τους για την μεταδοτικότητα του ιού από τους/τις μαθητές/τριες και την διασπορά του στο κοινωνικό σύνολο. Αρχές Μαρτίου έκλεισαν τα σχολεία επειδή οι επιδημιολόγοι διακήρυσσαν την υψηλή μεταδοτικότητα του ιού μέσω των ασυμπτωματικών παιδιών. Τώρα μας είπανε πως τα παιδιά δεν νοσούν ούτε και μεταδίδουν τον ιό σε υψηλό ποσοστό. Ας αποφασίσουν τέλος πάντων τι είναι επιστημονικά αληθές από τα δύο.
-Επιπλέον κάνουν λόγο για την χρήση καμερών μέσα στο μάθημα (live streaming) για όσους/ες μαθητές/τριες δεν μπορούν να παρευρίσκονται. Εισάγουν τον ‘Μεγάλο Αδελφό’ και την κουλτούρα της κλειδαρότρυπας και καταστρατηγούν κάθε έννοια του δικού τους συντάγματος και της αστικής τους νομιμότητας. Το επόμενο στάδιο άραγε ποιο θα είναι; Θα ψηφίζουν οι συμμετέχοντες ποιος εκπαιδευτικός θα είναι υποψήφιος για αποχώρηση-απόλυση;
Είναι ανάγκη τώρα η εκπαιδευτική κοινότητα (εκπαιδευτικοί-μαθητές/τριες-γονείς, εργαζόμενες στην εκπαίδευση) να σταματήσουμε τον παραλογισμό του Υπουργείου Παιδείας
-Τα σχολεία να ανοίξουν μόνο για την Γ΄ Λυκείου και για όσα παιδιά επιθυμούν
-Να απαλλαγούν από τα διδακτικά και άλλα καθήκοντα που συνεπάγονται παρουσία στο σχολείο εκπαιδευτικοί που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες.
-Οι κηδεμόνες εκπαιδευτικοί αναπληρωτές/ριες που θα κάνουν χρήση της άδειας ειδικού σκοπού να μην χρεωθούν κανονική άδεια (στις 4 ημέρες άδειας τέτοιου τύπου η μία χρεώνεται κανονική) και να μην χάσουν την αποζημίωση μη ληφθείσας άδειας.
-Να διατεθούν όλα τα μέσα προστασίας (μάσκες, απολυμαντικά, κλπ) δωρεάν σε εκπαιδευτικούς και μαθητές/τριες καθώς και στους/στις εργαζόμενες σε δομές της εκπαίδευσης
-Να γίνουν άμεσα προσλήψεις μόνιμου προσωπικού καθαριότητας σε όλες τις δομές της εκπαίδευσης (σχολεία, γραφεία διευθύνσεων, ΚΕΣΥ κ.α)
-Όχι κάμερες στα σχολεία ούτε έξω από αυτά ούτε μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας
Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση (ΕΣΕ) Εκπαίδευσης
ΣΕΠΕ ΧΑΝΙΩΝ: ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ Ή ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΑΔΕΣ
Καμία εντύπωση δεν μας έκανε η δημοσιοποίηση περιστατικού, όπου διεύθυνση σχολείου πιέζει εκπαιδευτικό να εφαρμόσει την από απόσταση εκπαίδευση, σύμφωνα με τις οδηγίες του υπουργείου. Μια διαδικασία προαιρετικού χαρακτήρα, κατά τις εγκυκλίους. Για την οποία διαδικασία βέβαια, δεν υπάρχει καν νομοθετικό πλαίσιο που να χρήζει διευκρίνισης από εγκυκλίους. Σίγουρα υπάρχουν πολλές τέτοιες ιστορίες αυθαιρεσίας.
Ένα μεγάλο Μπράβο στην ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΣΣΑ που βγήκε και τα είπε.
Για την προσπάθεια του υπουργείου να δημιουργήσει εντυπώσεις και success stories μετατροπής -εν μία νυκτί- της φυσικής τάξης σε ψηφιακή, έχουν βγάλει τα συμπεράσματά τους τα παιδιά, οι κηδεμόνες και οι εκπαιδευτικοί, είτε συμμετείχαν είτε όχι στην διαδικασία. Χωρίς υλικά δεν χτίζεις σπίτια. Καμία έκπληξη κι εδώ.
Αυτό που μας άφησε άφωνες/ους (για λίγο βέβαια γιατί όλα έχουν την εξήγησή τους) είναι ο εργοδοτικός λόγος που έβγαλε το σωματείο, στο οποίο καλά έκανε και απευθύνθηκε η ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΣΣΑ.
Όχι μόνο δεν την στήριξε και δεν απαίτησε να αποσύρει η διεύθυνση του σχολείου το έγγραφο με το οποίο καλεί την ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΣΣΑ σε απολογία, ενώ την απειλεί με συνέπειες για άρνηση εκτέλεσης καθήκοντος, αλλά της κουνά και το δάχτυλο γιατί δεν έβαλε πλάτη στην δύσκολη αυτή συγκυρία, όπως καθολικά, ισχυρίζονται στο έγγραφό τους, το έκαναν οι εκπαιδευτικοί της χώρας με φιλότιμο, ευθύνη, αγάπη προς τους μαθητές και άλλα τέτοια ηθικοπλαστικά. Μετά από τέτοιον κόλαφο από το σωματείο-γραφείο τύπου της διοίκησης- ποιος ανάξιος εκπαιδευτικός που δεν αγαπά τους μαθητές του και δεν ξενυχτά στις πλατφόρμες ή δεν υπακούει τον κάθε προϊστάμενο – αξιολογητή θα τολμήσει να απευθυνθεί στο σωματείο για στήριξη;
Ούτε λόγος δεν έγινε στο έγγραφο-απάντηση του σωματείου και για την παρέμβαση της συντονίστριας εκπαιδευτικού έργου.
Όσο για την ισοτιμία μεταξύ εκπαιδευτικού και διευθυντή…αλήθεια τώρα; Έρχεται σε εσάς ένας εκπαιδευτικός να καταγγείλει εργοδοτική αυθαιρεσία, γιατί τέτοια είναι όταν ο προϊστάμενος καταχράται την θέση του, και τηρείτε ίσες αποστάσεις; Μέλος ισότιμο του σωματείου είναι ένας τέτοιος αξιολογητής-διευθυντής-προϊστάμενος;
Το μεγάλο μας ζήτημα όμως είπαμε, δεν είναι η κακοδιοίκηση, και έχουν ευθύνη και οι σύλλογοι διδασκόντων/ουσών αν την επιτρέπουν και την δικαιολογούν, αλλά ότι ο ρόλος ενός σωματείου είναι να προασπίζει τα συμφέροντα των εκπαιδευτικών, να στηρίζει απέναντι στις αυθαιρεσίες της διοίκησης και όχι να κάνει τον καλοθελητή του υπουργείου και της διοίκησης. Πέρα από τα μικροκομματικά συμφέροντα που κρύβονται πίσω από τον συνδικαλιστικό μανδύα, σημασία έχει ότι χάνεται η εμπιστοσύνη στο σωματείο. Αλλά ίσως αυτό δεν είναι και τόσο κακό αν καταλάβουμε ότι άλλο είναι ένα σωματείο από και προς τον/ην εργαζόμενο/η και άλλο ο εργοδοτικός κυβερνητικός συνδικαλισμός. Και αυτό ισχύει σε όλους τους εργασιακούς χώρους.
Σχετικά επισυνάπτουμε το κείμενο της ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΣΣΑΣ, το έγγραφο της διευθύντριας, και το κείμενο του ΣΕΠΕ Χανίων Περί καταγγελιών για δίωξη εκπαιδευτικού -Κίτρινος Τύπος
ΕΣΕ Εκπαιδευτικών και Εργαζομένων στην Εκπαίδευση Ρεθύμνου
Τι τρέχει τελικά με την ΟΛΜΕ;
Για να ξεμπερδεύουμε επιτέλους με τους εργατοπατέρες
Πολλοί/ες συνάδελφοι/φισσες δυσφορούν με την τακτική των ομοσπονδιών να καλούν σε διεκπεραιωτικές διαμαρτυρίες απέναντι σε νομοθετήματα που καταστρέφουν τις ζωές μας. Με αφορμή την στάση των δύο ομοσπονδιών ΟΛΜΕ και ΔΟΕ τα τελευταία(;) χρόνια να προκηρύσσουν 3ωρες στάσεις εργασίας, κι αυτές στην εκπνοή του χρόνου και μετά από πίεση, πιστεύουμε πως πρέπει να πούμε λίγα λόγια για τις συνδικαλιστικές οργανώσεις που μας αφορούν: Τα πρωτοβάθμια σωματεία, ΕΛΜΕ και Σύλλογοι Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης οργανώνονται σε επίπεδο νομού ή περιοχής σε Αττική και Θεσ/νίκη. Τα σωματεία αυτά νομιμοποιούνται να προκηρύξουν μόνο 3ωρες στάσεις. Σε δεύτερο βαθμό, ΕΛΜΕ και Σύλλογοι Πρωτοβάθμιας είναι μέλη των ομοσπονδιών ΟΛΜΕ και ΔΟΕ αντίστοιχα. Οι ομοσπονδίες έχουν δικαίωμα να καλέσουν σε απεργία, με την διαφορά ότι, όπως ορίζει το καταστατικό της, η ΟΛΜΕ για να αποφασίσει απεργία πρέπει αυτή να έχει αποφασιστεί από την Γ.Σ. των προέδρων των ΕΛΜΕ (ή αντιπροσώπων τους).
Η Γ.Σ. αυτή για κάποιο λόγο ποτέ δεν προλαβαίνει να συγκληθεί εγκαίρως. Σαν να μην φτάνει αυτό, η πλειοψηφία που απαιτείται είναι το ½ συν 1 των παρόντων µελών-ΕΛΜΕ και μάλιστα τα μέλη αυτά να διαθέτουν τα 2/3 του συνολικού αριθµού των ψήφων. Είναι εξαιρετικά απίθανο να αποφασιστεί μια αξιοπρεπής κινητοποίηση, με τους πολιτικούς συσχετισμούς μέσα στην ΟΛΜΕ, όπως θα δούμε παρακάτω. Οι ψήφοι αυτοί βγαίνουν αναλογικά με την συμμετοχή μας στις εκλογές για το συνέδριο της ΟΛΜΕ (για παράδειγμα η ΕΛΜΕ Ρεθύμνου έχει φέτος 4 ψήφους).Οι εκλογές αυτές γίνονται κάθε 2 χρόνια και οι αντιπρόσωποί μας ψηφίζουν για το ΔΣ της ΟΛΜΕ. Ψηφίζουν παρατάξεις δηλαδή. Η τρέχουσα εικόνα του προεδρείου της ΟΛΜΕ είναι: 3 μέλη ΔΑΚΕ (ΝΔ), 3 ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ), 2 ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (εξωκοινοβουλευτική αριστερά), 2 ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ (ΠΑΜΕ) και 1 ΠΕΚ (ΠΑΣΟΚ ή όπως το λένε τώρα). Ενημερωτικά, οι αντιπρόσωποί μας έδωσαν 3 ψήφους σε Παρεμβάσεις και 1 ψήφο σε ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ).
Κομματικό λοιπόν είναι το συνδικαλιστικό τοπίο. Καταλαβαίνουμε ότι κάτι σάπιο υπάρχει στην ΟΛΜΕ. Οι περισσότεροι από αυτούς που προασπίζονται τα συμφέροντά μας είναι ομοτράπεζοι των κυβερνήσεων που μας έφεραν εδώ, κομματικά στελέχη ή εξαργυρώνουν την στάση τους με θέσεις γενικών γραμματέων και συμβούλων. Ας κάνουμε και μια αναφορά στο τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο, των δημοσίων υπαλλήλων, την ΑΔΕΔΥ. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά αφού δεν κάνουν πολλά, μόνο τόσα όσα χρειάζονται ώστε να βάζουν εμπόδια σε όποια αγωνιστική διάθεση έχουν αφήσει οι δευτεροβάθμιοι συνδικα-ληστές. Η ΑΔΕΔΥ φέτος δεν μπήκε στον κόπο να καλέσει καν στην, ετήσια εθιμοτυπική της, κινητοποίηση για την ψήφιση του προϋπολογισμού. Τοπικά έχουμε και το νομαρχιακό τμήμα της ΑΔΕΔΥ, που μπορεί να βάλει μια 3ωρη στάση αλλά δεν καίγεται κιόλας.
Το τοπίο είναι μάλλον γενικά έτσι. Πρόσφατα, οι εργαζόμενοι στον ΟΤΕ κατέβηκαν σε πολυήμερη κινητοποίηση και τελικά οι μεγαλοσυνδικαλιστές τους πούλησαν στην διοίκηση μονογράφοντας νύχτα μια ΣΣΕ όπως την ήθελε η εργοδοσία (αν και τους πήραν χαμπάρι οι εργαζόμενοι και αναγκάστηκαν να αποσύρουν την μονογραφή τους, συνεχίζουν ΟΙ ΙΔΙΟΙ να “διαπραγματεύονται”). Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κι εμάς μας πούλησε η ΟΛΜΕ στην μεγάλη απεργία του 2013.
Γενικώς η εκπροσώπησή μας στα συνδικαλιστικά όργανα είναι πάνω κάτω όπως ψηφίζουμε στις εθνικές εκλογές. Να μην παραπονιόμαστε λοιπόν; Να κάτσουμε στα αβγά μας μέχρι να εκλέξουμε τους σωτήρες; Μάλλον αυτό δεν θα γίνει ποτέ, αφού ο κυβερνητικός συνδικαλισμός είναι βαθιά ριζωμένος στις καρέκλες αλλά και στις συνειδήσεις μας. Αυτούς θέλουμε ρε αδερφέ. Και όσοι δεν ψηφίζουν, συνειδητά ή όχι καλά κάνουν, δεν θέλουμε βοήθεια να ανοίξουμε τον λάκκο μας, είμαστε ήδη μέσα.
Το κείμενο αυτό απευθύνεται σε όσους δεν θέλουν συνδικαλιστές κομματόσκυλα. Σε όσους διατηρούν την αγωνιστικότητά τους. Τι κάνουμε τώρα; Είναι ήδη αργά; έχουμε τρόπο αντίδρασης; Υπάρχει σωτηρία μέσα σε αυτόν τον συνδικαλιστικό βρόγχο των οργανώσεων;
Αυτές οι συζητήσεις γίνονται συχνά τελευταία στα Δ.Σ. και στις ολιγάριθμες γενικές (sic) συνελεύσεις μας. Ακόμα και όταν ενώνουμε δυνάμεις με τους συναδέλφους της πρωτοβάθμιας πάλι οι ίδιοι είμαστε. Ανακυκλώνουμε τις ίδιες διαπιστώσεις αλλά δυσκολευόμαστε να αλλάξουμε την κατάσταση: Ενημερώνουμε, καλούμε σε συνελεύσεις, σε κινητοποιήσεις (ανάλογα με την αριθμητική μας δύναμη, και αυτή συναρτάται με την αγωνιστική μας δυναμική). Τι άλλο να κάνουμε; Ίδια συνταγή και περιμένουμε κι εμείς -οι συνδικαλιστές- άλλα αποτελέσματα. Έχει χαθεί η οργανική σύνδεση των συναδέλφων με τους συνδικαλιστές. Τραγουδάμε άλλο τραγούδι κατά πως φαίνεται, οι συνδικαλιστές σε τοπικό επίπεδο. Πιο πάνω, είπαμε…Οι αποφάσεις του σωματείου έχουν γίνει ταυτόσημες με τις αποφάσεις του Δ.Σ. του. Και το ΔΣ έχει γίνει μηχανισμός ανακοινώσεων. Όχι γιατί θέλει απαραίτητα αλλά γιατί οι δράσεις θέλουν κόσμο. Δεν απέχουμε πολύ από το να γίνουμε σωματείο-σφραγίδα.
Γνώμη μας είναι ότι χρειάζεται να βρεθούμε όλοι εμείς να συζητήσουμε τι σωματείο θέλουμε, αν αυτό που έχουμε πάει τις διεκδικήσεις μας μπροστά ή μας εγκλωβίζει. Να σταματήσει να είναι ταμπού η κριτική στον τρόπο οργάνωσης των σωματείων και ομοσπονδιών μας. Δεν αρκεί να λέμε, δεν υπάρχει τίποτα να κάνουμε, υπάρχουν τα καταστατικά κλπ. Σε δεύτερο χρόνο, να εξετάσουμε αν μπορούμε πέρα από την κριτική να πάμε κι ένα βήμα παραπέρα, να κάνουμε αλλαγές ή να γκρεμίσουμε και να φτιάξουμε κάτι άλλο. Για αρχή ας ανοίξουμε την συζήτηση. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο ή εύκολο.
Εκπαιδευτικοί της Ελευθεριακής Συνδικαλιστικής Ένωσης
(ΕΣΕ) Ρεθύμνου
Για τις εκλογές στο σωματείο των εκπαιδευτικών (ΕΛΜΕ Ρεθύμνου)
Ποιος από εμάς πιστεύει ότι η χώρα τελείωσε με τα μνημόνια, ότι η επιτήρηση έπαψε, ότι η οικονομία ανακάμπτει; Η κατ’ επίφαση έξοδος από τα μνημόνια και τα οικονομικά πλεονάσματα στήνουν ένα ωραίο σκηνικό. Και οι δύο πολιτικοί αντίπαλοι είναι υπηρέτες του ίδιου αφέντη. Μεταξύ δύο ίδιων πολιτικών καλούμαστε να επιλέξουμε το μικρότερο κακό, τον καλύτερο διαχειριστή μια «κρίσης» ακολουθώντας το δόγμα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Τώρα η «κανονικότητα» βαπτίζεται με τα ανοιγμένα κεφάλια φοιτητριών από τα αναγκαστικώς «γλυκά» ΜΑΤ, τα κολλέγια αποκτούν επαγγελματικά δικαιώματα σε μια νύχτα, το ΙΕΠ επαναφέρει την Τράπεζα Θεμάτων και την αξιολόγηση και οι μαριονέττες του ΟΟΣΑ που έχουν τον τίτλο του υπουργού Παιδείας προγραμματίζουν μάνατζερ διευθυντές σχολείων και σύνδεση «αποδοτικότητας» με την χρηματοδότηση των σχολείων. Αν λείπουν αναλώσιμα και καθηγήτριες ένας χορηγός είναι η προτεινόμενη λύση από τους πρόθυμους καταστροφείς της δημόσιας παιδείας.
Και στο Ρέθυμνο του τουρισμού; Η σαιζόν διαρκώς επεκτείνεται. Τουρίστες όλον τον χρόνο. Ο κόσμος παίρνει δάνεια για να κάνει το πατρικό Airbnb και να πιάσει την καλή σε μια νύχτα. Ανακαινίσεις παντού με μαύρους εργαζόμενους. Η πόλη ζει έναν νέο πυρετό του χρυσού μέχρι να σκάσει και αυτή η φούσκα της ψευδεπίγραφης ευμάρειας. Ποιους αφορά όλο αυτό, αισθάνεστε τα πράγματα να καλυτερεύουν; Συνέχεια ανάγνωσης Για τις εκλογές στο σωματείο των εκπαιδευτικών (ΕΛΜΕ Ρεθύμνου)
Απεργία 12 Απρίλη
Στο δρόμο μαζί με τους μαθητές και τις μαθήτριες ενάντια σε ένα ακόμα πιο ταξικό λύκειο
Είναι καταπληκτικός ο τρόπος με τον οποίο η παρούσα κυβέρνηση σε όλους τους τομείς διαστρέφει το νόημα των λέξεων. Η μεταρρύθμιση του Λυκείου, και κυρίως της τελευταίας τάξης του, ώστε «να εξορθολογιστεί» είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Η Γ’ λυκείου ρητά προσδιορίζεται ως τάξη προετοιμασίας – ή καλύτερα προπόνησης- για τις τελικές εξετάσεις. Με απίστευτο κυνισμό, η αριστερή κυβέρνηση καταργεί μια ολόκληρη τάξη γενικής παιδείας από το λύκειο. Κι ενώ σήμερα τα μη πανελλαδικά εξεταζόμενα μαθήματα της Γ’ λυκείου, που υποβαθμίζονται από το εξετασεοκεντρικό σύστημα, μπορούν να συμβάλλουν στην καλλιέργεια και την πολιτική συγκρότηση των μαθητών, στο Νέο Λύκειο τα μαθήματα κατεύθυνσης, όσα έχουν χρηστική αξία, ηγεμονεύουν στο ωρολόγιο πρόγραμμα. Με την ελληνική εξαίρεση των θρησκευτικών, τα οποία διασώζονται, σε ένα πρόγραμμα σπουδών που θεωρεί περιττό το μάθημα της Ιστορίας, της Βιολογίας ή της Πληροφορικής. Αυτή η πτυχή της μεταρρύθμισης είναι απλώς αστεία.
Με τη μονοπώληση του προγράμματος από τα μαθήματα προσανατολισμού, όλη η χρονιά θα είναι ένας μαραθώνιος, με ορίζοντα τις εξετάσεις. Κι όποιος αντέξει. Άλλωστε είναι κι αυτός ένας στόχος. Οι ιθύνοντες της εκπαιδευτικής πολιτικής εντός κι εκτός συνόρων κρίνουν ότι στην Ελλάδα το ποσοστό των μαθητών που φοιτούν στο γενικό λύκειο είναι πολύ μεγάλος σε σχέση με όσους προσανατολίζονται προς την επαγγελματική κατάρτιση. Και για να αλλάξει αυτό, το Λύκειο πρέπει να γίνει δύσκολο για τα περισσότερα παιδιά.
Την κατεύθυνση αυτή, τη δημιουργία δηλαδή ενός ξεκάθαρα ταξικού γενικού λυκείου, εξυπηρετεί και η αλλαγή στις ενδοσχολικές εξετάσεις που οδηγούν στη λήψη απολυτηρίου λυκείου. Με τις εξετάσεις να διεξάγονται σε επίπεδο ομάδων σχολείων, με θέματα που είναι αποτέλεσμα κλήρωσης, με επιτηρητές και διορθωτές από άλλα σχολεία, μπαίνει φρένο στη δυνατότητα όλων των παιδιών να αποκτήσουν απολυτήριο λυκείου. Πολύ σύντομα πολλά παιδιά θα επιλέξουν να μην φοιτούν σε ένα γενικό λύκειο των αρίστων και να στραφούν προς τα σκόπιμα υποβαθμισμένα επαγγελματικά λύκεια και τη μεταγυμνασιακή κατάρτιση, δημιουργώντας μια στρατιά νέων, σχεδόν απλήρωτων, εργαζομένων, μέσω της μαθητείας και της πρακτικής άσκησης.
Η αλλαγή στον τρόπο απόκτησης απολυτηρίου υποστηρίζεται ιδεολογικά με επίκληση της-πόσο αριστερής αλήθεια!- αρχής της αξιοκρατίας. Η αξιοκρατία επιβάλλει να μην διεκδικείται από όλους μια θέσης εργασίας ανειδίκευτου εργαζόμενου, γιατί μόνο σε τέτοιες έχει κανείς πρόσβαση μόνο με το απολυτήριο λυκείου. Θαυμάσια αλήθεια αυτή η κοινωνία, στην οποία η εργασία γίνεται αντιληπτή ως προνόμιο κι όχι ως δικαίωμα. Άλλη άποψη έχουμε μάλλον οι αδαείς εκπαιδευτικοί των δημόσιων σχολείων που προάγουμε στις τάξεις και τελικά δίνουμε απολυτήριο σε όλα τα παιδιά, ακόμα και σε παιδιά με αναπηρίες, ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, ιδιαιτερότητες στη συμπεριφορά ή απλά στους μαθητές και τις μαθήτριες που αδυνατούν ή αρνούνται να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του στείρου ακαδημαϊσμού του λυκείου. Δεν νοσταλγούμε τους καιρούς που «όσοι δεν έπαιρναν τα γράμματα» σταματούσαν σε κάποια τάξη του δημοτικού.
Η κυβέρνηση έχει καταφέρει να ξεφτιλίσει ακόμα ένα πάγιο αίτημα του εκπαιδευτικού κινήματος, αυτό της ελεύθερης πρόσβασης. Καθιερώνοντας τα τμήματα ελεύθερης πρόσβασης στα ανώτατα ιδρύματα, καλεί τους μαθητές και τις μαθήτριες από πολύ νωρίς να μετριάσουν τις προσδοκίες από τον εαυτό τους και να αποφασίσουν να μην μπουν στη διαδικασία των πανελλαδικών εξετάσεων. Μάλλον τους καλεί να παραδεχτούν τη θέση τους στην κοινωνική πυραμίδα, κατευθύνοντάς τους προς τις σχολές με τη λιγότερη ζήτηση, ανεξάρτητα αν αυτές ανταποκρίνονται στα ενδιαφέροντά τους. Διαχρονικά, οι προνομιούχοι έχουν ελεύθερη κι εύκολη πρόσβαση σε σχολές που πραγματικά τους ενδιαφέρουν-με το αζημίωτο, εντός κι εκτός συνόρων. Τα τμήματα ελεύθερης πρόσβασης μετατρέπονται στο φτωχό συγγενή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, με κριτήρια προσφοράς και ζήτησης.
Τελικά θέλουμε να μην αλλάξει τίποτα;
Κανένας από μας δεν ισχυρίζεται ότι τα πράγματα πρέπει να μείνουν ως έχουν. Είναι απαραίτητο το Λύκειο να αποσυνδεθεί από τον βραχνά των εξετάσεων εισαγωγής στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση. Για να γίνει όμως αυτό εφικτό υπάρχει μόνο μία προϋπόθεση. Η κατάργηση των εισαγωγικών εξετάσεων. Η πραγματικά ελεύθερη πρόσβαση στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αυτή είναι άλλωστε και η μόνη προϋπόθεση για την κατάργηση της παραπαιδείας και των ταξικών φραγμών που και αυτή υψώνει στη μόρφωση των παιδιών. Όσο κριτήριο εισαγωγής σε μια πανεπιστημιακή σχολή δεν είναι το ενδιαφέρον σου για το αντικείμενο αλλά το πόσο ικανότερος από τον διπλανό σου είσαι να ανταποκριθείς σε μια ατελείωτη σειρά διαδικασιών αξιολόγησης, η παραπαιδεία όχι μόνο δε θα περιορίζεται, παρά μάλλον θα διευρύνεται, όσο περισσότερες κι αν γίνουν οι ώρες των μαθημάτων προσανατολισμού.
Για να αποκτήσει το λύκειο τον μορφωτικό του ρόλο χρειάζεται να ανοίγει στους μαθητές τον δρόμο προς την επιστήμη και την κοινωνική και πολιτική συγκρότηση. Χρειάζεται να δίνει στους μαθητές το δικαίωμα της επιλογής, μιας επιλογής όμως που θα συνδέεται με τα ενδιαφέροντά τους, όχι με τον εξοντωτικό ανταγωνισμό μεταξύ τους για μια θέση στο πανεπιστήμιο. Θέλουμε ένα σχολείο δημιουργικό, που θα δίνει τη δυνατότητα στα παιδιά να ανακαλύψουν τις δυνατότητές τους, να πειραματιστούν και να γνωρίσουν τον εαυτό τους, χωρίς να καλείται κάποιος να τους αξιολογήσει γι’ αυτό. Θέλουμε ένα σχολείο χωρίς αξιολόγηση, χωρίς ποινές και επαίνους, όπου οι σχέσεις δασκάλου μαθητή και μαθητών μεταξύ τους θα είναι απαλλαγμένες από τη απόρριψη και των ανταγωνισμό. Θέλουμε ένα σχολείο ανοιχτό στην κοινωνία, όχι στους παπάδες, τους δημάρχους και τις εταιρίες. Θέλουμε ένα σχολείο απελευθερωμένο από τον κρατικό έλεγχο, αλλά όχι αυτοχρηματοδοτούμενο με τους όρους της αγοράς, όχι μια «αυτόνομη σχολική μονάδα» με τους όρους της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης. Θέλουμε ένα σχολείο που θα το διαχειρίζεται ο σύλλογος διδασκόντων και οι μαθητές/-τριες, όχι οι διευθυντές-μάνατζερ με ολοένα διευρυνόμενες εξουσίες. Θέλουμε ένα σχολείο για όλα τα παιδιά, που να παντρεύει τη θεωρία με την πράξη, που δεν υποβαθμίζει τη χειρωνακτική εργασία και δε σηκώνει ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση. Θέλουμε σχολείο καθολικό, ούτε «γενικό», ούτε «επαγγελματικό». Θέλουμε ένα σχολείο που καλλιεργεί την αισθητική των παιδιών αλλά και την ηθική τους, που ανταγωνίζεται την καπιταλιστική λογική του «ο καθένας για τον εαυτό του», μπολιάζοντας τα παιδιά με τις αξίες της συντροφικότητας , της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης.
Γι’ αυτό και στεκόμαστε απέναντι σε κάθε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που υπαγορεύεται από τις αντιδραστικές επιδιώξεις της νεοφιλελεύθερης κυρίαρχης τάξης πραγμάτων. Μαζί με τους μαθητές και τους γονείς, θα μας βρουν μπροστά τους.
Για ένα σχολείο της αλληλεγγύης, της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας
Συμμετέχουμε στην απεργία-στηρίζουμε τα μπλοκ των τοπικών ΕΛΜΕ
Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση εκπαιδευτικών Θεσσαλονίκης
Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση εκπαιδευτικών Ρεθύμνου
Διακλαδική Αθήνας Τομέας Εκπαίδευσης