Στις 17 Νοέμβρη, μέσα σε συνθήκες ακραίας καταστολής και γενικευμένης ηττοπάθειας, αποφασίσαμε να βγούμε στο δρόμο, σε κοινή πορεία με κινήματα και οργανώσεις της πόλης. Όχι απλά για να αφήσουμε συμβολικά ένα λουλουδάκι σε μια επετειακή εκδήλωση μνήμης του αντιδικτατορικού αγώνα και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι η μνήμη των κοινωνικών και ταξικών αγώνων μας παραμένει ζωντανή, αντιστεκόμενη στο σήμερα, εξεγερμένη στην ολοκληρωτική επίθεση κράτους και κεφαλαίου που επιχειρείται σε κάθε πτυχή της ζωής μας με πρόσχημα την υγεία μας.
Δεν μας προκάλεσε καμία έκπληξη ο τρόπος που ΜΑΤ, ΟΠΚΕ και ασφαλίτες μερίμνησαν για την “υγεία” όλων μας όταν έγινε αντιληπτό το σώμα της πορείας: Στριμώχνοντας σε ασφυκτικά πλαίσια μια πορεία που πραγματοποιήθηκε τηρώντας όλα τα υγειονομικά μέτρα προστασίας, απαγορεύοντάς μας να αποχωρίσουμε, ξυλοκοπώντας κόσμο, πετώντας κρότου-λάμψης και προσάγοντας άτομα στο σωρό, στοιβάζοντας τα σε βανάκια και μεταφέροντας τα εν συνεχεία στο γκαράζ του Α.Τ. Ρεθύμνου, επιβάλλοντας πρόστιμα αξίας ανάλογης με αυτά που μας πληρώνουν για να μένουμε σπίτι.
Για όλους εμάς ο εχθρός δεν είναι αόρατος. Όταν το δημόσιο σύστημα υγείας καταρρέει ενώ το κράτος παζαρεύει εκατομμύρια με τις ιδιωτικές κλινικές, όταν γιατροί καλούνται να αποφασίσουν ποιος από μας θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει, όταν τα σχέδια για το άνοιγμα της αγοράς συνοδεύονται με αντεργατικά νομοσχέδια, θεσμοθετώντας το 10ωρο εργασίας και τις απλήρωτες υπερωρίες, ποινικοποιώντας τη συνδικαλιστική δράση και απεργία, παραγράφοντας τα χρέη των μεγαλοοφειλετών “ημετέρων”, ταΐζοντας με εκατομμύρια τραπεζίτες-καναλάρχες και λοιπά παράσιτα που ζουν και πλουτίζουν εις βάρος της εργατικής τάξης, έχουμε συλλογική και κοινωνική ευθύνη να σταθούμε απέναντι τους.
Η φίμωση, μέσω ενός αστυνομοκρατούμενου κράτους, κάθε κοινωνικής αντίδρασης απέναντι σε κυβερνητικά νομοθετήματα που δεν έχουν καμία απολύτως κοινωνική συναίνεση, παραπέμπει σε άλλες εποχές και καθεστώτα. Καταρρίπτοντας τα αφηγήματα περί “ατομικής ευθύνης” και “κοινωνικής αποστασιοποίησης”, αναλαμβάνουμε τη συλλογική και κοινωνική μας ευθύνη και τη μετουσιώνουμε σε δράση.

ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΚΝΤΑΟΥΝ ΣΤΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ