Εδώ το πρωτότυπο.

Οι νεκροί της τάξης μας δεν προέρχονται μόνο από τους κλάδους της οικοδομής και του επισιτισμού που μετρήσαν πολλά θανατηφόρα «ατυχήματα» τον προηγούμενο χειμώνα. Αυτο το καλοκαίρι στον βωμό των δισεκατομμυρίων εσόδων που μέτρησαν τα αφεντικά μόνο από τον τουρισμό, εμείς μετρήσαμε νεκρούς από κάθε κλάδο. Καθαριστές, ξυλοκόποι, οδηγοί φορτηγών, υπάλληλοι αεροδρομίων, χειριστές κλαρκ, λιμενεργάτες ήταν μέσα στις δεκάδες περιπτώσεις όπου οι εργάτες δεν γύρισαν ποτέ στο σπίτι τους, όπου για 300 με 600 ευρώ αφήσαν την ζωή τους σε χαντάκια, δρόμους, αεροδρόμια, λιμάνια, εργοστάσια και ορυχεία.

Στον καπιταλισμό όλοι/ες οι εργαζόμενοι/ες αποτελούμε αναλώσιμα νούμερα είτε πρόκειται για περίοδο «κρίσης» είτε για οικονομική «ανάπτυξη». Στην οικονομική κρίση τα αφεντικά επικαλούνται τα «μειωμένα» κέρδη και, εκτός από τους μισθούς, εξαφανίζουν και κάθε πιθανό μέτρο ασφάλειας, ενώ στην πολυαναμενόμενη για αυτούς ανάπτυξη το αυξανόμενο κέρδος τους είναι πάνω από κάθε σκέψη για  προστασία των εργαζόμενων. Οι εταιρίες ποτέ δεν μπαίνουν ούτε καν στον κόπο να απολογηθούν και η όποια «βαθειά θλίψη» τους είναι λιγότερη από την οδύνη για το κόστος της προστασίας των εργαζόμενων.

Δεν διακινδυνεύουμε την ζωή μας

για κανένα αφεντικό και καμία ανάπτυξη

Διεκδικούμε με αξιοπρέπεια και μαχητικότητα

τα εργατικά μας συμφέροντα

Μνήμη και οργή

για τους νεκρούς της τάξης μας

εδώ το πρωτότυπο

Σε ένα ακόμα καλοκαίρι στην Ελλάδα της κρίσης με πολλή πολλή ζέστη, κάποιοι βρίσκονται εδώ και αρκετούς μήνες σε  νησί, όχι για διακοπές, αλλά για να επιβιώσουν. Φαίνεται ότι σε ένα τοπίο διάλυσης, με την ανεργία στους νέους να αγγίζει πλέον το 50%, ο τουριστικός κλάδος διατηρεί μία (έστω και μικρή) δυνατότητα απορρόφησης εργατικού δυναμικού – ειδικά νεανικού. Οι ειδικοί το λένε εδώ και χρόνια: Το μέλλον της Ελλάδας αναγκαστικά περνάει από τον τουρισμό. Τι κρύβεται όμως πίσω από την βιτρίνα που βλέπουμε εμείς ως “πελάτες’”; Πόσο ειλικρινές είναι αυτό το χαμόγελο με το οποίο μας καλωσορίζουν οι εργαζόμενοι στο μαγαζί που δουλεύουν; Και τέλος, πόσο κοστολογείται για τα αφεντικά η αξιοπρέπεια και η ανάγκη για επιβίωση των εργατών;

Πολλοί εργαζόμενοι, κυρίως νεαρής ηλικίας, στην προσπάθειά τους να μαζέψουν λεφτά το καλοκαίρι για να τη βγάλουν τον χειμώνα, δεν κάνουν βέβαια διακοπές, δουλεύουν και υφίστανται καταπάτηση των δικαιωμάτων τους από τα αφεντικά, τα οποία συνηθίζεται να εκμεταλλεύονται σε μεγάλο βαθμό τους εργαζομένους που πάνε να δουλέψουν για σεζόν, πιστεύοντας ότι από τη στιγμή που ένας εργαζόμενος δουλεύει γι’ αυτούς είναι ουσιαστικά ιδιοκτησία τους και δεν δικαιούται να έχει ιδιωτική ζωή.

Το συχνότερο φαινόμενο εργατικής εκμετάλλευσης που παρατηρείται σε πολλές τουριστικές περιοχές είναι ο εργαζόμενος να είναι δηλωμένος για 8ωρη εργασία, 5 μέρες τη βδομάδα και στο τέλος να καταλήγει να δουλεύει 9ωρα και 10ωρα, 7 μέρες την εβδομάδα με τις υπερωρίες (προφανώς) να μην πληρώνονται ποτέ. Συνηθίζεται επίσης τα αφεντικά να καθυστερούν τους μισθούς των εργαζομένων (αν δίνουν όλους τους μισθούς μαζί στο τέλος), κάτι που σημαίνει ότι ο εργαζόμενος καλείται να επιβιώσει με δικά του έξοδα όσο καιρό μείνει στο νησί.

Επίσης, θα  πρέπει να έχουμε ως δεδομένο ότι τα λεφτά που δίνονται από τα αφεντικά είναι πάντα σχεδόν “μαύρα”, ενώ το ωράριο αλλάζει συνεχώς αναλόγως με  τις ορέξεις του εργοδότη, χωρίς να ερωτάται ο εργαζόμενος /η.

Πολύ συχνά οι απαιτήσεις των αφεντικών φτάνουν σε εξοργιστικό σημείο, αφού πολλοί από αυτούς απαγορεύουν στους εργαζομένους τους ακόμη και να κάθονται εν ώρα εργασίας, να κάνουν διαλείμματα ενώ έχουν λόγο ακόμα και στο ντύσιμο/στυλ των εργατών, αφού απαιτούν από το προσωπικό τους να μην έχει βαμμένα νύχια, σκουλαρίκια, τατουάζ και άλλα αξεσουάρ που μπορεί να τους κάνουν να χάσουν  τους πολύτιμους πελάτες τους.

Ορισμένα αφεντικά τραβάνε το σκοινί ακόμα περισσότερο και θέλοντας να έχουν τον απόλυτο έλεγχο, έχουν πάνω τους το κλειδί της τουαλέτας του μαγαζιού, γιατί όπως λένε οι ίδιοι, οι εργαζόμενοι “λουφάρουν” με πρόφαση την επίσκεψή τους στην τουαλέτα και κάθονται παραπάνω απ’ ότι θα έπρεπε.

Τέλος, οι εργοδότες δεν διστάζουν σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και να κόψουν λεφτά από τους μισθούς των εργαζομένων είτε για παραδειγματισμό είτε έχοντας ως δικαιολογία ότι δεν τηρήθηκαν οι εσωτερικοί “κανόνες” του μαγαζιού (π.χ. οι εργαζόμενοι μιλούσαν πολλή ώρα μεταξύ τους, κάθονταν ενώ αυτό απαγορευόταν κλπ).

Το μόνο πλεονέκτημα που συνήθως απολαμβάνουν όσοι πάνε να δουλέψουν σεζόν είναι ότι ο εργοδότης τους τούς παρέχει στέγη και τροφή, αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι απολύτως θετικό, αφού συνηθίζεται τα δωμάτια στα οποία διαμένουν οι εργαζόμενοι να είναι χαμηλής ποιότητας και να μην έχουν καν τις βασικές ανέσεις. Πολύ συχνά αναφέρονται περιπτώσεις όπου τα συγκεκριμένα δωμάτια δεν είχαν καν παράθυρα, ήταν πολύ μικρά και μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά για ύπνο και τίποτε περισσότερο.

Για να απαντήσουμε σε αυτές τις εργοδοτικές ασυδοσίες, εμείς, οι εργαζόμενοι, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου και εθνικότητας, πρέπει να οργανωθούμε δυναμικά στα σωματεία μας , να οξύνουμε τον ταξικό ανταγωνισμό και, γνωρίζοντας ότι οι κοινωνίες που οδηγούνται στην εξαθλίωση έχουν την τάση να εξεγείρονται, να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας μέχρι να πάρουμε ότι μας ανήκει.

“Πράσινη” ανάπτυξη, καπιταλισμός, και θέσεις εργασίας. Ενάντια στην εγκατάσταση του αιολικού πάρκου στο Βέρμιο

Οι τοπικές κοινωνίες που ζουν χιλιάδες χρόνια στις παρυφές του βουνού του Βέρμιου, κινδυνεύουν να χάσουν την κοινή φυσική, κοινωνική και πολιτισμική τους κληρονομιά από την εγκατάσταση του τεράστιου αιολικού πάρκου καπιταλιστικών συμφερόντων. Αυτό φυσικά γίνεται στο όνομα της “πράσινης” βιώσιμης ανάπτυξης, που μπορεί να ακούγεται καλή στα αυτιά των απόμακρων από τη φύση καταναλωτών, αλλά φυσικά ούτε πράσινη είναι, ούτε βιώσιμη, γιατί πολύ απλά αφορά την ανάπτυξη μίας ακόμα βιομηχανικής επένδυσης καπιταλιστικών συμφερόντων. Είναι γεγονός πως ο καπιταλισμός με τις τεράστιες συγκεντρώσεις σε μονάδες παραγωγής και κατανάλωσης χρειάζεται για να αναπτυχθεί παρόμοιου μεγέθους συγκεντρώσεις μονάδων παραγωγής ενέργειας και επομένως τις τεχνολογίες του άνθρακα και της πυρηνικής ενέργειας. Τεχνολογίες που και στην καπιταλιστική και στην κρατική τους διαχείριση βοήθησαν στην ιεραρχική οργάνωση των κοινωνιών, και τη συγκέντρωση της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας στα χέρια λίγων κυρίαρχων. Το παραγωγικό-καταναλωτικό μοντέλο που τελικά κυριάρχησε σε ολόκληρο τον κόσμο – μετά και την πτώση των κρατικοκαπιταλιστικών “σοβιετιών” – συμπυκνώθηκε στις βασικές αρχές της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής ανάπτυξης, τις συνέπειες του οποίου τις ζούμε στο πετσί μας.

Συνέχεια ανάγνωσης ΕΣΕ Ημαθίας: ενάντια στην εγκατάσταση αιολικού πάρκου στο Βέρμιο →