Την Πέμπτη 16 Δεκέμβρη συγκεντρωνόμαστε στο Δικαστήριο Ρεθύμνου στις 9:30π.μ. και στεκόμαστε μαζί με τις 4 συντρόφισσες μας απέναντι στους μάτσο φασίστες που τους επιτέθηκαν στις 5 Μαρτίου του 2020.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ,
ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ.
Μετά από ενάμισι χρόνο αναμονής, στις 16 Δεκεμβρίου 2021 εκδικάζεται η υπόθεση μας στα δικαστήρια Ρεθύμνου. Επιθυμία μας είναι με αυτό το κείμενο να ενημερώσουμε την κοινωνία και να τονίσουμε την σημαντικότητα του γεγονότος, παραθέτοντας την αλήθεια χωρίς φόβο.
Εν μέσω πανδημίας, εγκλεισμού, απωλειών συνανθρώπων μας και επιβολή απαγορεύσεων στην καθημερινή μας ζωή, εν μέσω αναποτελεσματικών μέτρων που διχάζουν μία ολόκληρη κοινωνία και οδηγούν σε διάκριση των πολιτών, σε άνιση μεταχείρισή τους και σε παραβίαση των προσωπικών δεδομένων και ατομικών ελευθεριών, οι τιμωρητικές πρακτικές της κυβέρνησης εδραιώνουν τον φασισμό.
Είμαστε οι Ε. Α., Η. Γ., Ε. Π., Ο.Σ. (τα 4 ζευγάρια πόδια) και καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε νομικά την ομάδα ακροδεξιών ανδρών (επτά εξ αυτών) που με καλυμμένα τα πρόσωπα τους στις 5/3/2020 μας επιτέθηκαν απροκάλυπτα σε κεντρικό σημείο της πόλης, εν ώρα αιχμής, ενώ κανείς από τους περαστικούς δεν αντέδρασε.
Ο προφανής λόγος της επίθεσης ήταν ότι κατευθυνόμασταν σε πορεία αλληλεγγύης υπέρ των προσφύγων, κρατώντας πλακάτ από καλάμια του κήπου μας και χαρτόκουτα με συνθήματα υπέρ της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Εμείς τέσσερις, αυτοί δεκαπέντε. Εμείς περπατούσαμε, αυτοί έτρεξαν καταπάνω μας, μας περικύκλωσαν, μας έσπασαν τα πλακάτ, μας έσπρωξαν, μας έβρισαν: «Πουτάνες, είστε η ντροπή της χώρας».
Η έμφυλη διάκριση είναι ξεκάθαρη στον τρόπο με τον οποίο μας απευθύνθηκαν. Υιοθετώντας το ρόλο του προστάτη, του πατριώτη, του πατριάρχη, υποτιμούν ξεκάθαρα την γυναικεία/ανθρώπινη υπόστασή μας, προσβάλλουν την αξιοπρέπεια μας, υποβαθμίζουν την σημαντικότητα των επιλογών μας, καταπατούν την ελευθερία της έκφρασής μας.
Η επιλογή μας να δηλώσουμε την αλληλεγγύη μας στους πρόσφυγες, εντός και εκτός συνόρων, στο δικό μας αξιακό χάρτη κρίνεται παραπάνω από αναγκαία.
Πριν λίγο καιρό, ο σεισμός στο Αρκαλοχώρι απέδειξε ξεκάθαρα ότι οποιοσδήποτε άνθρωπος, ανεξαρτήτως φύλου, φυλής ή θρησκείας, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα μπορεί να χάσει όλα όσα θεωρούσε έως τη στιγμή εκείνη δεδομένα και αυτονόητα: σπίτι, εργασία, σχολείο, οικογένεια.
Οι πραγματικοί, ωστόσο, λόγοι της επίθεσης εις βάρος μας είναι η έλλειψη παιδείας, ανθρωπιάς και ήθους, το αναίτιο μίσος, η έλλειψη της αίσθησης δικαιοσύνης και σεβασμού, η πεποίθηση ότι κάποιοι είναι ανώτεροι από κάποιους άλλους, ο φόβος απέναντι σε καθετί μη συνηθισμένο, καθώς και η επιβολή και φίμωση της διαφορετικής γνώμης.
Ο φασισμός δεν πεθαίνει σε αίθουσες δικαστηρίων. Ο καθένας από εμάς, όμως, οφείλει να σταθεί μπροστά και να καταγγείλει τη βία και το μίσος. Σε μια τόσο μικρή κοινωνία, όπως αυτή του Ρεθύμνου, ο φασισμός έχει ονοματεπώνυμα και εμείς τον αναγνωρίζουμε, τον αντιμετωπίζουμε, τον καταγγέλλουμε.
Έχουμε ζήσει το Ρέθυμνο στα χρόνια που η νεοναζιστική ΟΕΡ τρομοκρατούσε, με τους ανθρώπους της να μένουν ατιμώρητοι, ενώ όλοι γνώριζαν. Στο μέτρο που μας αναλογεί δεν θα επιτρέψουμε να επιστρέψουμε στο σκοτάδι εκείνων των ημερών.
Δε σωπαίνουμε, συνεχίζουμε να είμαστε άνθρωποι…
Κανείς μόνος. Καμία μόνη.
