Ευχαριστούμε από καρδιάς για την συμμετοχή τους στην συναυλία για την οικονομική ενίσχυση της οικογένειας Αφράτη τους Kos, Panoptikon, .morelli και HYΔRA.
Πολλά ευχαριστώ και σε Αδρε και Catσούλες για τα χέρια!
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας απέναντι στην εργοδοτική ασυδοσία.
Δικαίωση τώρα για τον Μανώλη Αφράτη.
Ραντεβού στο δικαστήριο Ρεθύμνου 1 Ιουνίου στις 9:00
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤ(ΡΙ)ΩΝ, ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
Την Τρίτη 7 Ιούνη εργολάβος από την Κίσσαμο Χανίων επιτέθηκε και χτύπησε με αλυσίδα μετανάστη εργάτη στον οποίο χρωστούσε χρήματα. Όταν ο συνάδελφος, ο οποίος εργαζόταν ως μαρμαράς σε συνεργείο του εργολάβου, του ζήτησε τα δεδουλευμένα, αντιμετώπισε τη δολοφονική επίθεση του εργοδότη, ο οποίος χτύπησε στο κεφάλι και στο σώμα τον εργάτη, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό του. Έγινε καταγγελία στην αστυνομία και ο εργοδότης συνελήφθη.
Δεν έχουμε αυταπάτες για την αστική δικαιοσύνη και δεν περιμένουμε τίποτα από το κράτος «δικαίου». Η επίθεση αυτή είναι ένα ακόμη επεισόδιο σε μια μεγάλη λίστα αυθαιρεσιών, επιθέσεων και δολοφονικών πρακτικών των εργοδοτών απέναντι σε εργάτες/τριες, οι οποίοι/ες τις περισσότερες φορές είναι μετανάστες/στριες ή πρόσφυγες. Δεν ξεχνάμε τι αντιμετώπιζαν στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα οι οικονομικοί μετανάστες από την Αλβανία, με τους εργοδότες να τους καταδίδουν στην αστυνομία (καθώς δεν είχαν χαρτιά), όταν ερχόταν η μέρα της πληρωμής. Τα πογκρόμ που έγιναν απέναντι σε μετανάστες στη Μανωλάδα καθώς και η επίθεση στην Κούνεβα είναι μερικά σταχυολογημένα επεισόδια από ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Η ατιμωρησία των εργοδοτών από την αστική δικαιοσύνη και η έλλειψη δυναμικής αυτοάμυνας από τους/τις εργάτ(ρι)ες οπλίζουν τα χέρια των αφεντικών. Η δυναμική απάντηση απέναντι στις εργοδοτικές δολοφονικές επιθέσεις είναι μονόδρομος για την εργατική τάξη.
-Αλληλεγγύη στον τραυματισμένο συνάδελφο
– Οι μετανάστ(ρι)ες είναι αδέλφια ταξικά καμιά ειρήνη με τ’ αφεντικά
-Ένας είναι ο τρόπος εργάτρια να νικάς, Οργάνωση, Αντίσταση στους χώρους της δουλειάς
Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση
για την ιστορία:
Το δικαστήριο καταδίκασε τον εργολάβο σε φυλάκιση 25μηνών, με τριετή αναστολή ενώ πρέπει να αποδώσει στο θύμα τα 270 ευρώ που ήταν τα δεδουλευμένα του, ενώ απαγορεύεται να τον πλησιάζει σε απόσταση μικρότερη των 50 μέτρων.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ,
ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ.
Μετά από ενάμισι χρόνο αναμονής, στις 16 Δεκεμβρίου 2021 εκδικάζεται η υπόθεση μας στα δικαστήρια Ρεθύμνου. Επιθυμία μας είναι με αυτό το κείμενο να ενημερώσουμε την κοινωνία και να τονίσουμε την σημαντικότητα του γεγονότος, παραθέτοντας την αλήθεια χωρίς φόβο.
Εν μέσω πανδημίας, εγκλεισμού, απωλειών συνανθρώπων μας και επιβολή απαγορεύσεων στην καθημερινή μας ζωή, εν μέσω αναποτελεσματικών μέτρων που διχάζουν μία ολόκληρη κοινωνία και οδηγούν σε διάκριση των πολιτών, σε άνιση μεταχείρισή τους και σε παραβίαση των προσωπικών δεδομένων και ατομικών ελευθεριών, οι τιμωρητικές πρακτικές της κυβέρνησης εδραιώνουν τον φασισμό.
Είμαστε οι Ε. Α., Η. Γ., Ε. Π., Ο.Σ. (τα 4 ζευγάρια πόδια) και καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε νομικά την ομάδα ακροδεξιών ανδρών (επτά εξ αυτών) που με καλυμμένα τα πρόσωπα τους στις 5/3/2020 μας επιτέθηκαν απροκάλυπτα σε κεντρικό σημείο της πόλης, εν ώρα αιχμής, ενώ κανείς από τους περαστικούς δεν αντέδρασε.
Ο προφανής λόγος της επίθεσης ήταν ότι κατευθυνόμασταν σε πορεία αλληλεγγύης υπέρ των προσφύγων, κρατώντας πλακάτ από καλάμια του κήπου μας και χαρτόκουτα με συνθήματα υπέρ της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Εμείς τέσσερις, αυτοί δεκαπέντε. Εμείς περπατούσαμε, αυτοί έτρεξαν καταπάνω μας, μας περικύκλωσαν, μας έσπασαν τα πλακάτ, μας έσπρωξαν, μας έβρισαν: «Πουτάνες, είστε η ντροπή της χώρας».
Η έμφυλη διάκριση είναι ξεκάθαρη στον τρόπο με τον οποίο μας απευθύνθηκαν. Υιοθετώντας το ρόλο του προστάτη, του πατριώτη, του πατριάρχη, υποτιμούν ξεκάθαρα την γυναικεία/ανθρώπινη υπόστασή μας, προσβάλλουν την αξιοπρέπεια μας, υποβαθμίζουν την σημαντικότητα των επιλογών μας, καταπατούν την ελευθερία της έκφρασής μας.
Η επιλογή μας να δηλώσουμε την αλληλεγγύη μας στους πρόσφυγες, εντός και εκτός συνόρων, στο δικό μας αξιακό χάρτη κρίνεται παραπάνω από αναγκαία.
Πριν λίγο καιρό, ο σεισμός στο Αρκαλοχώρι απέδειξε ξεκάθαρα ότι οποιοσδήποτε άνθρωπος, ανεξαρτήτως φύλου, φυλής ή θρησκείας, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα μπορεί να χάσει όλα όσα θεωρούσε έως τη στιγμή εκείνη δεδομένα και αυτονόητα: σπίτι, εργασία, σχολείο, οικογένεια.
Οι πραγματικοί, ωστόσο, λόγοι της επίθεσης εις βάρος μας είναι η έλλειψη παιδείας, ανθρωπιάς και ήθους, το αναίτιο μίσος, η έλλειψη της αίσθησης δικαιοσύνης και σεβασμού, η πεποίθηση ότι κάποιοι είναι ανώτεροι από κάποιους άλλους, ο φόβος απέναντι σε καθετί μη συνηθισμένο, καθώς και η επιβολή και φίμωση της διαφορετικής γνώμης.
Ο φασισμός δεν πεθαίνει σε αίθουσες δικαστηρίων. Ο καθένας από εμάς, όμως, οφείλει να σταθεί μπροστά και να καταγγείλει τη βία και το μίσος. Σε μια τόσο μικρή κοινωνία, όπως αυτή του Ρεθύμνου, ο φασισμός έχει ονοματεπώνυμα και εμείς τον αναγνωρίζουμε, τον αντιμετωπίζουμε, τον καταγγέλλουμε.
Έχουμε ζήσει το Ρέθυμνο στα χρόνια που η νεοναζιστική ΟΕΡ τρομοκρατούσε, με τους ανθρώπους της να μένουν ατιμώρητοι, ενώ όλοι γνώριζαν. Στο μέτρο που μας αναλογεί δεν θα επιτρέψουμε να επιστρέψουμε στο σκοτάδι εκείνων των ημερών.
Δε σωπαίνουμε, συνεχίζουμε να είμαστε άνθρωποι…
Κανείς μόνος. Καμία μόνη.
Πραγματοποιήσαμε μικροφωνική και μοιράσαμε κείμενα στην πλατεία Μικρασιατών στις 19-10-21 την παραμονή της έναρξης της δίκης,
3 χρόνια μετά την δολοφονία της Ζackie, ξεκινάει στο μεικτό ορκωτό δικαστήριο της Αθήνας η δίκη των δολοφόνων του.
ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙOΣΥΝΗ. ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΝΗΜΗ. ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΓΩΝΑ.
Στις 21 Σεπτεμβρίου συμπληρώνονται τρία χρόνια από τότε που ο Ζακ, από τότε που η Zackie δολοφονήθηκε άγρια από ιδιοκτήτες και αστυνομικούς στην οδό Γλάδστωνος μπροστά σε δεκάδες συμπολίτες μας, που δεν έκαναν τίποτα για να σταματήσουν την σφαγή και να αποτρέψουν τη βαρβαρότητα.
Πέρασαν τρία χρόνια με κατασκευασμένα ψέματα, παραπληροφόρηση και σκύλευση του σώματος του Ζακ. Την οργή για την απώλειά του διαδέχτηκε το πένθος, το κοινό μας μοιρασμένο πένθος για την αγάπη που μας στέρησαν. Η οργή μας για την ατιμωρησία, για το ρατσιστικό τους μίσος, για τις προσπάθειες συγκάλυψης, για την τρίχρονη, δυσανάλογη καθυστέρηση παραμένει και όσο περνάει ο καιρός θεριεύει.
Ο Ζακ, περήφανο μέλος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, οροθετικός, genderqueer, drag queen, αντιφασίστας και μαχητής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δολοφονήθηκε από όλα αυτά που πολεμούσε όσο ζούσε. Από τον κοινωνικό εκφασισμό της διπλανής πόρτας, το ρατσισμό, την ομοφοβία, την θεσμική βία και την κοινωνική απάθεια. Ο πρώτος θάνατος ήρθε από τα χέρια των δολοφόνων, ο δεύτερος από την σιωπή του πλήθους και ο τρίτος από την τυμβωρυχία των μέσων με τις ψευδείς ειδήσεις. Ο Ζακ δολοφονήθηκε τρείς φορές. Και δολοφονείται τρία χρόνια τώρα, όσο η απονομή της δικαιοσύνη καθυστερεί βασανιστικά.
Από την πρώτη μέρα βγήκαμε μαζί στους δρόμους που αγάπησε για να φωνάξουμε το άδικο του και να υπερασπιστούμε στο όνομά του, στο όνομά της, τις δικές μας ζωές, την ασφάλειά μας, τα σώματά μας. Να διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας στην ύπαρξη χωρίς φόβο και ντροπή, το δικαίωμά μας στην αγάπη.
Όσο θα βρισκόμαστε στους δρόμους να υπερασπιζόμαστε τη μνήμη του, οι συγκαλύψεις, οι καθυστερήσεις και η λάσπη δεν μπορούν να θαμπώσουν την λάμψη του Ζακ. Όσο πορευόμαστε χιλιάδες μαζί, όσο οι φωνές μας θα υψώνονται μαζί, διεκδικώντας δικαιοσύνη, όσο θα αντλούμε δύναμη το ένα από το άλλο, η φρίκη θα υποχωρεί και η αστερόσκονη της Zackie θα μας δείχνει το δρόμο. Πέρσι τον Οκτώβριο αγκαλιαζόμασταν με ανακούφιση στους κατάμεστους δρόμους της Αθήνας, στο άκουσμα της καταδικαστικής απόφασης για τους ναζί της εγκληματικής συμμορίας. Φέτος τον Σεπτέμβριο, παίρνουμε με ευγνωμοσύνη τη σκυτάλη από τον αγώνα αυτό και την πάμε στον επόμενο.
Τρία χρόνια μετά, όλοι οι δολοφόνοι – ιδιοκτήτες και αστυνομικοί – κυκλοφορούν ελεύθεροι και ανενόχλητα σκορπούν το ρατσιστικό τους δηλητήριο.
Την απάντηση στο μίσος, θα τη δώσουμε μαζί στο δρόμο.
