Το νέο κρατικό νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό ακολουθεί την αντεργατική πολιτική όλων των προηγούμενων νόμων των τελευταίων είκοσι χρόνων. Διασπά τη σύνταξη σε ανταποδοτική (χωρίς την εγγύηση του δημοσίου) και σε μια πολύ μικρή κατώτατη σύνταξη επιδοματικού χαρακτήρα. Διατηρεί τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 για όλους ή στα 62 με 40 χρόνια υπηρεσίας, που ψηφίστηκαν με το τρίτο μνημόνιο και τις μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις, που έφτασαν στο 50%, και στο εφάπαξ όπου οι περικοπές ξεπέρασαν το 40%. Ενσωματώνει την επικουρική ασφάλιση στον ΕΦΚΑ και βέβαια συνεχίζει την κλοπή των ασφαλιστικών ταμείων.

Οι συντελεστές αναπλήρωσης για το ανταποδοτικό μέρος παραμένουν αυτοί που ορίζει ο νόμος του Σύριζα (πολύ μειωμένοι σε σχέση με το παρελθόν) και σε συνδυασμό με το ότι ο συντάξιμος μισθός υπολογίζεται όχι με την τελευταία (καλύτερη) 5ετία αλλά με το μέσο όρο ολόκληρου του εργάσιμου χρόνου, μειώνεται πάρα πολύ το σύνολο της σύνταξης και των μισθών για το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων. Αντίθετα οι εισφορές των εργοδοτών μειώνονται. Καταργείται η 13η και 14η σύνταξη. Προωθείται η ασφάλιση σε ιδιωτικές εταιρείες, κα.
Απέναντι σε αυτά η ΓΣΕΕ αρνείται πλέον να κηρύξει ακόμα και μια από τις 24ωρες απεργίες συμβολικού χαρακτήρα που οργάνωνε παλιότερα για να δικαιολογήσει την ύπαρξη της. Δεν είναι απλά αποκομμένη από τις ανάγκες και τα συμφέροντα της εργατικής βάσης είναι ξεκάθαρα εχθρική ως προς αυτά. Αποτελεί το μακρύ χέρι του κράτους και των αφεντικών μέσα στο εργατικό κίνημα. οι μονοήμερες “απεργίες” της ΑΔΕΔΥ από την άλλη δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση να αποτελέσουν πραγματική απάντηση με προοπτική να μπλοκάρουν τα αντεργατικά μέτρα. Οι ανοργάνωτες εθιμοτυπικές μονοήμερες απεργίες που καλεί από τα πάνω κάθε χρόνο δεν έχουν καμιά προοπτική κλιμάκωσης και νίκης.
Δυστυχώς οι ταξικοί συσχετισμοί μέσα στο εργατικό κίνημα δεν επιτρέπουν την οργάνωση πραγματικών και από τα κάτω απεργιών ικανών να βάλουν μπροστά τα εργατικά συμφέροντα αυτή τη στιγμή.

Όσοι εργαζόμενοι λοιπόν μπορούν είναι καλό να χρησιμοποιούν τη νομική κάλυψη των απεργιών της ΑΔΕΔΥ ή των κατά τόπους εργατικών κέντρων για να διεκδικήσουν τα δίκαια αιτήματα τους στους κλάδους τους. Στο Ρέθυμνο η διοίκηση του Εργατικού Κέντρου έχει αποδείξει ποια πλευρά έχει διαλέξει: είναι στην πλευρά της προδοσίας της εργατικής τάξης καθώς πότε καλεί μαζί με την πλειοψηφία του Ν.Τ της ΑΔΕΔΥ σε απεργία μαζί με τους εργοδότες (Κοινωνική Συμμαχία 30 Μάη 2018), πότε κηρύσσει απεργία την επομένη από την ήδη κηρυχθείσα απεργία (κάλεσε 25 Σεπτέμβρη ενώ ΑΔΕΔΥ και Εργατικά Κέντρα είχαν καλέσει για 24 Σεπτέμβρη 2019) ή δεν κηρύσσει καμία απεργία όπως στις 18 Φλεβάρη 2020.

Χρειάζεται όμως να ανοίξει άμεσα η συζήτηση για μια οργάνωση μας ως εργάτες και εργάτριες σε κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε κλάδο, σε κάθε γειτονιά, η οποία έξω από και ενάντια σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ θα βάλει τις βάσεις για ένα εργατικό κίνημα πραγματικά ταξικό και μαχητικό που οργανωμένο σε μια ανεξάρτητη από κράτος, κεφάλαιο και μαφίες Επαναστατική Συνομοσπονδία Εργασίας θα είναι σε θέση να βάλει μπροστά και πάλι τα εργατικά συμφέροντα!