Θα ήταν δύο κρίσιμες εβδομάδες, οι εβδομάδες γίναν μήνες, γίναν χρόνος. Από τις έκτακτες και κατ’ εξαίρεση συνθήκες φτάσαμε να μιλάμε για τη “νέα κανονικότητα”. Στην πραγματικότητα μια κανονικότητα με πολύ παλιά ατζέντα, σύμφωνα με την οποία η κυρίαρχη εξουσία προβάλλει ως αδιαμφισβήτητη αυθεντία και ο ολοκληρωτισμός ως αναγκαιότητα.
Με πρόσχημα την πανδημία ο κρατικός έλεγχος πάνω σε κάθε πτυχή της ζωής μας νομιμοποιείται, ενώ οποιαδήποτε φωνή έρχεται σε αντίθεση με τον κυρίαρχο πολιτικό λόγο χαρακτηρίζεται ως “αντικοινωνική” και καταστέλλεται με μια όλο και αυξανόμενη βιαιότητα που εξαπλώνεται στο σύνολο της κοινωνίας.
Την ίδια ώρα, τα κλειστά ένα χρόνο πανεπιστήμια, οι κοινωνικοί χώροι και όλες οι συλλογικές αντιστάσεις χτυπιούνται και καταστέλλονται λυσσαλέα από το κράτος. Η χρονομέτρηση της κάθε μας κίνησης με το που θα διαβούμε το κατώφλι του σπιτιού, ο φόβος του προστίμου, το εξοδόχαρτο με την ταυτότητα στην τσέπη, η βόλτα-προαυλισμός ευθυγραμμισμένη με το ωράριο των καταστημάτων, η φίμωση χιλιάδων φωνών δεν αποτελούν παρά ασκήσεις πειθαρχίας για το αύριο που μας ξημερώνει. Ο διαχωρισμός μεταξύ αναγκαίων (άρα δικαιολογημένων) και άσκοπων μετακινήσεων, ποινικοποιεί κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα που δεν σχετίζεται με την παραγωγική διαδικασία και επιβίωση.
Το “σκόπιμο“ και αναγκαίο τρίπτυχο δουλειά-τράπεζα-κατανάλωση, εξασφαλίζει τη διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος, σύμφωνα με το οποίο η “προστασία της ζωής” έχει ένα μόνο νόημα: Για να μπορείς να δουλέψεις πρέπει να παραμένεις ζωντανός.
Με την ποινικοποίηση του ελεύθερου χρόνου και την επιδοματική πολιτική της φτωχοποίησης το κράτος εντείνει το αίσθημα της ανημπόριας μας. Μαζί με την καλλιέργεια κλίματος φόβου για την υγεία και ανησυχίας για το πολυαναμενόμενο άνοιγμα της “πεινασμένης’“αγοράς προωθείται μια ολοκληρωτική επίθεση στην εργατική τάξη. Για την επιστροφή στην πολυπόθητη “κανονικότητα” οι εργαζόμενες/οι καλούμαστε να “συνεργαστούμε“ με όρους πολέμου, θυσίας και καθήκοντος. Οι αναστολές και λοιπές “παροχές” και μέτρα “στήριξης” θα αποπληρωθούν από εμάς με τόκο, με την απώλεια ατομικών ελευθεριών και κεκτημένων δικαιωμάτων. Με πρόσχημα την επερχόμενη οικονομική ύφεση η εργατική τάξη καλείται να είναι ακόμα πιο παραγωγική, αποδοτική κι “ευέλικτη“, μια καύσιμη ύλη υποδουλωμένη στα σχέδια κράτους και κεφαλαίου.
Ο εγκλεισμός συνοδευόμενος με την απαραίτητη καταστολή και την απαγόρευση των διαδηλώσεων τη στιγμή που ψηφίζεται σωρεία αντιδραστικών νόμων, αποτελεί την χρυσή ευκαιρία για να περάσει αυτή η επίθεση στην εργατική τάξη. Αποχαιρετάμε και θεσμικά το 8ωρο. Το ξεχείλωμα των ωραρίων με απλήρωτες υπερωρίες και η τηλε–εργασία ήρθαν για να μείνουν. Ο κοινωνικός αυτοματισμός που μέχρι πρότινος κατηγορούσε την νεολαία για την κατάρρευση του συστήματος υγείας τώρα θα στραφεί κατά των συνταξιούχων που πολλαπλασιάζονται και “ροκανίζουν ” τα θεμέλια του διανεμητικού ασφαλιστικού συστήματος. Ο νεοεισερχόμενος ασφαλισμένος θα χρειαστεί να γεμίσει τον δικό του ατομικό κουμπαρά. Τουλάχιστον του δίνεται η “δυνατότητα” να τζογάρει για υψηλότερες αποδόσεις, όσο είναι νέος ακόμα. Ας είν’ καλά τα funds που θα διαχειρίζονται τα χρήματα των ασφαλισμένων, χωρίς κανέναν βέβαια έλεγχο. Οποιαδήποτε ομοιότητα με προηγούμενο κούρεμα των αποθεματικών των ταμείων είναι κάθε άλλο παρά τυχαία.
Εκτός από τα εργασιακά, μέσα στον Μάιο πρέπει να έχει εφαρμοστεί και ο πτωχευτικός νόμος αλλά και η απλοποίηση αδειών για επενδύσεις για να πάρουμε, ως χώρα, την επόμενη δόση και να ελαφρυνθεί δήθεν το χρέος μας. Στο διάστημα αυτό η αστυνομία είναι η μόνη που ενισχύεται, με το σύστημα υγείας στα πρόθυρα κατάρρευσης και το κράτος να μπήγει τα νύχια του ακόμα πιο βαθιά στα συνδικάτα, επιχειρώντας να ελέγξει και αυτά που δεν είναι ήδη μαγαζάκια. Τα σωματεία, για να είναι “νόμιμα”, να γλιτώσουν το πρόστιμο και να τους αναγνωρίζεται το δικαίωμα συλλογικής διαπραγμάτευσης έχουν ήδη τους συνδικαλιστές φακελωμένους. Ποινικοποιείται λοιπόν η συνδικαλιστική δράση και ο νέος νόμος, που αναμένεται, θα κάνει πιο δύσκολη την κήρυξη απεργίας, απαιτώντας 40% προσωπικό ασφαλείας και γενικές συνελεύσεις εξ’ αποστάσεως με ηλεκτρονική ψηφοφορία. Παράλληλα με τον έλεγχο των διαδηλώσεων πού ήδη έχει νομοθετηθεί και επιχειρείται, θα απαγορεύονται οι καταλήψεις χώρων και εισόδων και η άσκηση ψυχολογικής ή σωματικής βίας! Αν λάβουν χώρα, η απεργία καθίσταται παράνομη. Λες και η απεργία θα έπρεπε να είναι νόμιμη και τα σωματεία κολαούζοι κράτους και αφεντικών. Οι αντιστάσεις και οι φωνές μας είναι τα αναχώματα της δυστοπίας που θέλουν και κατασκευάζουν για εμάς. Ήδη, οι φωνές μας μαζί με τις φωνές των καταπιεσμένων μεταναστ(ρι)ών, εργαζομένων, ανέργων, φοιτητ(ρι)ών, μαθητ(ρι)ών, καλλιτεχνών και υγειονομικών ενώνονται, σπάνε τον τρόμο και βγαίνουν στο δρόμο καθημερινά. Οι συλλογικοί μας αγώνες δείχνουν ότι είμαστε ήδη εδώ και δεν είμαστε μόνες. Ας γίνει η οργή μας το κύμα που θα τους πνίξει.
Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση (ΕΣΕ) Ρεθύμνου
Όσο το υπουργείο παιδείας και η υπουργός των διώξεων βγάζει τις απεργίες μας παράνομες εμείς συσπειρωνόμαστε.
