Εργατική Πρωτομαγιά

Δεν είναι αργία είναι ΑΠΕΡΓΙΑ

Μια αργία προσφέρει μια ανάσα ανάμεσα στις εντατικοποιημένες μέρες. Κάπως έτσι θα σκέφτηκαν και οι μεγαλοσυνδικαλιστές που αποφάσισαν να μην μας την στερήσουν και να μεταθέσουν την μεγαλύτερη γιορτή μας, κάποιοι για τις 4 και κάποιοι για τις 6 του μήνα. Δεν πειράζει και πολύ. Η εργαζόμενη θα μείνει λίγο ακόμα καραντίνα για να παχύνει για το μεγάλο φαγοπότι της εργοδοσίας, στο οποίο θα προσφερθεί ως το κυρίως πιάτο. Βρούτσης και Χατζηδάκης έχουν ήδη ετοιμάσει τα κάρβουνα και τα αφεντικά ακονίζουν τις μασέλες.

Ο εγκλεισμός συνοδευόμενος με την απαραίτητη καταστολή και την απαγόρευση των διαδηλώσεων τη στιγμή που ψηφίζεται σωρεία αντιδραστικών νόμων, αποτελεί την χρυσή ευκαιρία για να περάσει αυτή η επίθεση στην εργατική τάξη. Αποχαιρετάμε και θεσμικά το 8ωρο. Το ξεχείλωμα των ωραρίων με απλήρωτες υπερωρίες και η τηλε-εργασία ήρθαν για να μείνουν. Περισσότεροι εργαζόμενοι/ες θα καλούνται να δουλέψουν την Κυριακή χωρίς πρόσθετη αμοιβή. Ατομικές θα είναι οι συμβάσεις και η διαπραγμάτευση λένε θα γίνεται “επί-ίσοις- όροις” με το αφεντικό. Αυτή η “ισοτιμία” στα χαρτιά, μεταφράζεται ως εξής: θα δουλεύουμε περισσότερο και όποτε θέλουν τα αφεντικά για να αμειβόμαστε στην καλύτερη το ίδιο. Η εντατικοποίηση αυτή, δεν σημαίνει μόνο την θυσία του ελεύθερου μας χρόνου για τα κέρδη του αφεντικού αλλά φέρνει και την φυσική εξάντληση και εργατικά “ατυχήματα”. Το καθεστώς της “σαιζόν” θα καθιερωθεί παντού γιατί βολεύει… έχεις δεν έχεις ελιές. Στον εργασιακό μεσαίωνα ολοταχώς! Είναι τέτοια εξάλλου η “προστασία της εργασίας” που φέρνει το πολυαναμενόμενο νομοσχέδιο που απελευθερώνονται οι απολύσεις χωρίς δικαίωμα διεκδίκησης επαναπρόσληψης και με μικρότερη αποζημίωση. Όσο για την ψηφιακή κάρτα που θα χτυπάει ο εργαζόμενος και πλασάρεται σαν “καινοτομία”, έχει θεσπιστεί εδώ και μια δεκαετία μένοντας όμως ανενεργή. Και τώρα ήρθαν οι “άριστοι” να πατάξουν την μαύρη εργασία και την υπο-ασφάλιση!

Και μιας και νοιάζονται για την υγεία και μακροημέρευσή μας σειρά παίρνει και το ασφαλιστικό. Ο κοινωνικός αυτοματισμός που μέχρι πρότινος κατηγορούσε την νεολαία για την-κατάρρευση του συστήματος υγείας τώρα θα στραφεί κατά των συνταξιούχων που πολλαπλασιάζονται και “ροκανίζουν” τα θεμέλια του διανεμητικού ασφαλιστικού συστήματος. Ο νεοεισερχόμενος ασφαλισμένος θα χρειαστεί να γεμίσει τον δικό του ατομικό κουμπαρά. Τουλάχιστον του δίνεται η “δυνατότητα” να τζογάρει για υψηλότερες αποδόσεις, όσο είναι νέος ακόμα. Ας είν’ καλά τα funds που θα διαχειρίζονται τα χρήματα των ασφαλισμένων, χωρίς κανέναν βέβαια έλεγχο. Οποιαδήποτε ομοιότητα με προηγούμενο κούρεμα των αποθεματικών των ταμείων είναι κάθε άλλο παρά τυχαία.

Εκτός από τα εργασιακά, μέσα στον Μάιο πρέπει να έχει εφαρμοστεί και ο πτωχευτικός νόμος αλλά και η απλοποίηση αδειών για επενδύσεις για να πάρουμε, ως χώρα, την επόμενη δόση και να ελαφρυνθεί δήθεν το χρέος μας. Στο διάστημα αυτό η αστυνομία είναι η μόνη που ενισχύεται, με το σύστημα υγείας στα πρόθυρα κατάρρευσης και το κράτος να μπήγει τα νύχια του ακόμα πιο βαθιά στα συνδικάτα, επιχειρώντας να ελέγξει και αυτά που δεν είναι ήδη μαγαζάκια. Τα σωματεία, για να είναι “νόμιμα”, να γλιτώσουν το πρόστιμο και να τους αναγνωρίζεται το δικαίωμα συλλογικής διαπραγμάτευσης έχουν ήδη τους συνδικαλιστές φακελωμένους. Ποινικοποιείται λοιπόν η συνδικαλιστική δράση και ο νέος νόμος, που αναμένεται, θα κάνει πιο δύσκολη την κήρυξη απεργίας, απαιτώντας έως και 1/3 προσωπικό ασφαλείας και γενικές συνελεύσεις και εκλογές εξ’ αποστάσεως με ηλεκτρονική ψηφοφορία. Παράλληλα με τον έλεγχο των διαδηλώσεων, πού ήδη έχει νομοθετηθεί και επιχειρείται, θα απαγορεύονται οι καταλήψεις χώρων και εισόδων ενώ τα αφεντικά θα έχουν τη δυνατότητα να ενεργοποιούν την αστυνομική καταστολή με την πρόφαση σωματικής ή ψυχολογικής βίας (οποιαδήποτε δράση, δραστηριότητα, παρέμβαση, λόγος, πράξη κτλ θα μπορεί να βαπτιστεί ως ψυχολογική- σωματική βια και μάλιστα να διώκεται και ποινικά)! Αν λάβουν χώρα, η απεργία καθίσταται παράνομη. Λες και η απεργία θα έπρεπε να είναι νόμιμη και τα σωματεία κολαούζοι κράτους και αφεντικών.

Οι αντιστάσεις και οι φωνές μας είναι τα αναχώματα της δυστοπίας που θέλουν και κατασκευάζουν για εμάς.

Πιο πολύ από ποτέ είναι επίκαιρος ο αγώνας των εργατών του Σικάγο το 1886. Με την εξέγερση τους πέτυχαν την καθιέρωση του 8ώρου. Ήδη, οι φωνές μας μαζί με τις φωνές των καταπιεσμένων μεταναστ(ρι)ών, εργαζομένων, ανέργων, φοιτητ(ρι)ών, μαθητ(ρι)ών, καλλιτεχνών και υγειονομικών ενώνονται, σπάνε τον τρόμο και βγαίνουν στο δρόμο καθημερινά. Οι συλλογικοί μας αγώνες δείχνουν ότι είμαστε ήδη εδώ και δεν είμαστε μόνες. Ας γίνει η οργή μας το κύμα που θα τους πνίξει. Αντί να περιμένουμε την σφαγή σαν τους αμνούς, να βγούμε στην αντεπίθεση, να εναντιωθούμε στην κατάργηση του 8ώρου και να απαιτήσουμε αύξηση μισθού και ασφάλεια στον χώρο εργασίας μας.

Φτάνει.

Όχι άλλοι νεκροί εργαζόμενοι.

Όχι στην κατάργηση του 8ώρου!

Κάτω τα χέρια από την απεργία.

Κάτω τα χέρια από τις ζωές μας.

Ταξική αυτοοργάνωση και συσπείρωση από τα κάτω.